We liggen inmiddels al langer dan een week op Porto Santo, een eiland wat deel uitmaakt van Madeira. En nog steeds hebben we niet het gevoel dat we hier nu stilaan weg moeten, dat de rest van onze reis lonkt.

Dat ligt voor een groot deel aan de haven en zijn personeel. Je kan hier wel heel erg goedkoop liggen. Enerzijds kan je binnen de muren van de Marina voor ⚓ liggen. Daar betaal je zes euro per dag voor. Je kan dan ook gebruik maken van het sanitair en de wasmachine en je mag water tanken.

Anderzijds kan je, als er een plekje is waarin je boot past, aan een steiger liggen voor een heel schappelijke prijs, en na een week betaal je sowieso dezelfde prijs als voor een maand. Heel veel mensen blijven hier dan ook ‘plakken’.

Er is in de haven een bar/restaurant waar je voor 0,90 Euro een koffietje kan drinken, en dat is dan ook een trekpleister én ontmoetingsplek voor alle zeilers. En gezien wij Dushi hebben als extra aanspreekpunt worden de contacten gemakkelijk gemaakt.

Zo hadden we vorige maandag plots een Belgische avond met de zeilers van de JestX, de Escapade, de Aspro en uiteindelijk ook nog de Mambo Tango. De Fransen die aan een andere tafel hadden verzameld keken hun ogen uit. We waren gewoon met meer dan zij. Tips, contactgegevens en blogs werden uitgewisseld. Heel gezellig!

S’anderendaags werden we gevraagd om mee te doen aan een BBQ op het strand. Een boot met Nederlanders (Exstress) bleek onderweg een flinke mahi-mahi gevangen te hebben die ze wilden delen en als we wat te eten en drinken meenamen konden we gebruik maken van de twee BBQ vuren.

Het werd een memorabele avond, ingezet met een Pina Colada van het huis, en later op de avond werden ook de muziekinstrumenten erbij gehaald. Dat heb je als er een naast een gitarist ook een drummer in het gezelschap zitten.

Mooi om zien hoe de bemanning van drie boten bestaat uit drie jonge koppels van rond de dertig die voor één jaar of wat langer hun droom alvast wil waar maken, alvorens zich te settelen.

Al dat verbroederen heeft als gevolg dat we, als we even aan land gaan, er altijd wel iemand is om een praatje mee te slaan en vanaf nu wordt de wandeling naar de supermarkt in het dorp beloond met een pintje bier op een terrasje vlakbij het strand dankzij een tip van Erik en Inge.

Er wachtten nog wat klussen op ons. De nieuwe compressor voor de koelkast en de dekwaspomp werden, niet zonder vloeken, maar uiteindelijk heel succesvol geïnstalleerd!

Vrijdag huurden we samen met Erik en Inge van JestX een auto om het eiland te verkennen. Het eiland is maar een dikke 40 vierkante km groot en heel dor, maar de lagen vulkanische gesteenten hebben heel bijzondere kleuren die naargelang de lichtinval variëren. Het omringende water is ontzettend helder.

Op het strand graaft Dushi naar schaduwen.
Uitzicht op de ankerplek die er toen nog rustig bij lag
Toevallig kwamen we bij een wijnbouwer terecht, waar we natuurlijk eens proefden van een soort Sherry. Precies een museum daar.
De man wist ons te overhalen om ’s avonds in het aanpalende restaurant te gaan eten. Gigantisch lekker brochette! Alleen uitkijken als je Entrecosto bestelt. Dat blijken varkensribbetjes te zijn

De nacht van zaterdag op zondag kwam er plots heel veel deining recht de haven binnen en werd de kwaliteit van ons anker op de proef gesteld. Het rollen was echter zo onaangenaam dat het onmogelijk bleek om te slapen. Omdat voor gisteren en vandaag ook nog eens extra wind werd voorspeld zijn we uiteindelijk tegen de kade bij de vissersboten gaan liggen aan lange lijnen.

We verwachten dat we tot woensdag of donderdag nog hier blijven, omwille van de wind, en daarna verder varen naar Madeira.

We zijn iets meer dan 13 weken onderweg en lieten het Europese vasteland achter ons.

Vorige week woensdag rond een uurtje of vijf in de late namiddag gooiden we de touwen los. Als je in Lagos in of uit de haven wil moet je onder een voetgangers brug door die ze op verzoek open maken. We roepen dan ook de haven op met de vraag of ze de brug willen openen. Dat kan antwoordt men. Euhm, toch niet, er is een probleem met de brug. Als we net terug aangelegd zijn, kan de brug toch open. Oef.

Er staat een pittige wind, van soms rond de dertig knopen. Zowel het grootzeil als de Genua worden gereefd. Er staan inmiddels (ook) pittige golven. Maar hé we zijn vertrokken en moeten hier door.

We merken dat de dagen al een stuk korter zijn sinds we vertrokken in juni. Gelukkig zijn de nachten hier wel warmer.

We gaan terug met wachten van drie uur de avond in. Ik neem de eerste van 21:00 tot 24:00 voor mijn rekening en Bart gaat naar bed. Maar echt vertrouwen doet hij het niet en regelmatig staat hij naast me om mee te kijken op het plotterscherm. We moeten eerst nog door een traffic lane, een soort snelweg voor grote vrachtschepen. Zeilboten moeten deze haaks oversteken, zonder het vrachtverkeer te hinderen. Wel spannend als je ziet hoe snel deze giganten op minder dan 1 mijl achterdoor komen.

Het is een zuinig stukje maan 🌒 wat er staat. En ze gaat ook snel weer onder. De prachtige sterrenhemel blijft er wel staan. In het donker zie je ook regelmatig fluo schitteringen in het zeewater. Dat zijn de micro-organismen die door het bewegen van de boot verstoord worden en zich snel uit te voeten maken, zeevonk wordt dit verschijnsel genoemd. Wat zit de natuur goed in elkaar!

Bij het wisselen van de wacht doen we telkens een babbeltje met de crew van JestX met wie we samen oversteken. Plezant om zo samen over te steken!

Als ik na de laatste wacht wat ga bijslapen en rond 10 uur wakker word is het tijd voor Bart om wat bij te slapen. Ik lees een gedownload tijdschrift (dankjewel Lieve!) en hang de vislijn uit. Het vissen is nog geen groot succes geweest tot nu toe, we hebben nog maar één makreeltje gevangen, waarna er een motorboot door onze lijn is gevaren en we ons (kunst)aas weer kwijt waren.

Ook vandaag laten de vissen zich niet verschalken. Gelukkig heb ik kipfilet gekocht zodat ik een snelle ‘alles in één pot’ -couscous kan klaarmaken.

Tijdens de dag doen we allebei afwisselend dutjes om ons slaaptekort van de voorbije nacht weg te werken en ons voor te bereiden op de volgende nacht.

We proberen Dushi verschillende keren ‘uit te laten’ aan dek. Maar voorlopig zonder resultaat. Ocharme, dat buikje moet inmiddels lastig doen! Maar veel laat hij er niet van merken. Hij ligt vrijwel heel de tijd op zijn favoriete touw in de kuip, de grootschoot, dicht bij ons en beloont elke aai met een kwispel of een lik.

Hoewel we hadden afgesproken om hetzelfde schema te behouden als de voorbije nacht besluiten we donderdagavond toch onze wachten om te wisselen. De wind lijkt immers toe te nemen en Bart is er toch liefst zelf bij dan om op het juiste ogenblik de zeilen te reven.

Als mijn wacht om middernacht begint is het veel droger en minder kil dan de voorbije 24 uur. De wind draait terug en komt nu van opzij, wat meer comfort geeft. We varen nog steeds in het kielzog (letterlijk) van JestX.

In het kielzog van JestX
Zonsopgang.

Daar komt vrijdag ochtend verandering in. Er staat net genoeg wind om de genaker te hijsen. En zoals in een door menigeen gekend lied : Maeva rules the waves, we lopen eindelijk eens wat sneller dan JestX.

Het is een prachtige zeildag met rustig weer, maar dankzij de genaker, die tot zonsondergang blijft staan schieten we goed op. Dat daarbij alweer eens reclame wordt gemaakt voor Fortinet is een meevaller. Hoewel, veel zal het niet opbrengen, we zien vandaag slechts een vijftal boten van heel ver en er vliegen een handvol vogels, maar verder zijn we net alleen op de oceaan. Helemaal zen word je ervan. En Dushi, die maakt van de rust gebruik om zijn behoefte te doen aan dek. Oef!

Even Dushi uitlaten

Als ik na een nacht afwisselend wachten lopen op zaterdag ochtend wakker word. Draait de motor (nog?). Ik kijk vanuit bed door het dek-luik en zie dat de genaker al staat. We hadden nochtans afgesproken dat Bart me zou wakker maken om die te zetten. Hij wou me wat sparen en laten verderslapen. Na het ontbijt varen we tot vlakbij JestX. Er worden nog wat afspraken gemaakt voor als we morgenvroeg of vannacht aankomen.

Ik begin te lezen in het boek ‘Mango’s aan boord’dat Christel, onze lieve buurvrouw op de steiger in Nieuwpoort, me ergens in mei heeft gegeven. Ik heb het boek bewaard voor momenten als deze. Wat ze voorin het boek heeft geschreven ontroert me. Het is een reisverslag van een Canadese vrouw die samen met haar vriend naar de Caraïben zeilen, gespekt met recepten. Het leest als een trein!

Nog een voordeel van samen varen : je kan onderweg foto’s maken van elkaar
Op die immense oceaan zijn we maar een heel klein stipje.

Zaterdagavond zien we dan plots de silhouet van een eiland aan de horizon. We halen de verrekijker erbij en ja hoor : Land in zicht. Het duurt echter nog tot rond 3 uur ’s nachts eer we de ankerplek bereiken en ons anker in de grond gaat. Wel bijzonder zo in het donker ergens aankomen. Vooral als je ’s anderdaags in daglicht de indrukwekkende heuvels ziet. We besluiten om hier voor langere tijd (een paar weken) te blijven.

Hier moeten we ergens een plekje vinden om ons anker te laten vallen. Spannend!
We zijn er ! Daar mag iets op gedronken worden
En dan zie je dit als je s’ochtends wakker wordt
Maatjes!
Gisteren avond omstreeks 18 uur zijn we vertrokken richting Porto Santo, een klein eilandje dat bij Madeira hoort. De afstand in vogelvlucht bedraagt 460 Nm of een 800 tal kilometers. De eerste 130 nM zitten er intussen op en nog 324 nM te gaan.
We varen in het gezelschap van een ander Belgisch jacht, de JestX
De voorbije nacht stond er behoorlijk wat wind met bijhorende golven, die af en toe in de kuip kletsten.
We hopen dat we voor zondag ter plaatse zijn want de wid gaat dan afnemen
———————————————————————————————— MAEVA SV MMSI 205699810 OR 6998 ON3BDH@WINLINK.ORG
Position : 35-28,79N 010-27,55W Speed : 6.7 Course : 24538
Msg created on 2022-09-01 / 13:57:47 ————————————————————————————————–

Omdat de drukte van Portimao ons begon tegen te steken en het ernaar uitzag dat er vanaf woensdag (vandaag dus) een deftig weervenster is met voor enkele dagen wind waarvan we gebruik gaan maken om over te steken naar Madeira vaarden we maandag terug richting Westen.

Alvor is een stadje dat aan een groot duinengebied ligt wat bij hoog water grotendeels onder water ligt. Bij laagwater komen de zandbanken droog te liggen. Een prachtig en hemels rustig natuurgebied. Dushi heeft zijn hartje kunnen ophalen met al dat zand en water. En wij ook natuurlijk

Massa’s schelpen blijven bij laag tij achter op de zandplaten
Uitzicht op de oceaan vanop onze boot
Wie ligt er daar te blinken?
In het ondiepe water oefenen een aantal kite surfers hun basistechnieken

Het stadje zelf is ingepalmd door Britse middelclass toeristen. Gelukkig zijn er ook nog de authentieke Portugese bewoners en zijn er nog geen grote hotels neergeplant.

Ondertussen volgden we de status van ons in Duitsland bestelde pakket met onderdelen voor de koelkast goed op en gisteren middag kwam eindelijk het verlossende nieuws dat het succesvol geleverd was.

En dus waren we sinds gisterennamiddag terug in de haven van Lagos. We hebben er de was van de voorbije weken gedaan en gedroogd, de boot gepoetst, boodschappen gedaan en de vier watertanks en de dieseltank gevuld.

Gezien we hadden afgesproken met de mensen van JestX om samen die oversteek te doen en min of meer in elkaars buurt te blijven hebben we even moeten wachten tot na 17:00 uur alvorens te vertrekken. Inge en Erik wilden zeker weten dat de geboorte van hun kleinkind Collin goed was verlopen voor ze de touwen losgooiden en voor enkele dagen onbereikbaar gaan zijn. Een dikke proficiat trouwens aan oma en opa, en de fiere ouders!

We hopen zondag aan te komen in Porto Santo.

Op weg naar Lagos (waar de koelkast onderdelen moeten aankomen) kwamen we opnieuw in het ankergebied van Portimao terecht. Het drukke ankergebied. Het woelige ankergebied. Een beetje een noodzakelijk kwaad. Maar wel goed beschut en met voor Dushi makkelijk bereikbaar strand.

Er was echter ook nog een dorpje wat stroomopwaarts op de rivier ligt en waar we nog niet waren geweest : Ferragudo. En daar gingen we gisterenmiddag even aan land. Van een aangename verrassing gesproken!

Hier hebben ze geen dakgoten
Tegeltjes in alle kleuren
Zicht op het kasteel
Uitzicht vanop de miradouro. Daar hoeven we niet naartoe te gaan…
Granaatappeltjes aan de bomen

Na de boodschappen van vandaag zijn we terug wat verder naar Lagos gevaren. We liggen nu op een mooie en hopelijk rustige ankerplek : Alvor