Vrijdag namiddag kwamen we. In Leixeos aan, een jachthaven die grenst aan een industriehaven. We gingen even op verkenning maar buiten de mooie stranden (waar we met Dushi niet op mochten, 5000€ was ons wat teveel) viel er niet veel te beleven.

De plek was wel het ideale uitgangspunt om Porto te bezoeken. Bart reserveerde een Uber voor zaterdagochtend, in de hoop dat Dushi dan ook mee kon. De havenmeester had immers heel erg bedenkelijk gekeken toen we vroegen hoe het zat met honden op het openbaar vervoer in Porto. Kleine hondjes mochten mee, maar kaliber Dushi dat was wel wat anders.

De taxichauffeur wou eerst ook Dushi niet meenemen, maar toen ik uit de rugzak een groot badlaken toverde, draaide hij bij. Gezien Dushi wel vaker mee auto rijdt was het echt geen probleem. : Hij gedroeg zich voorbeeldig!

We werden afgezet aan de kathedraal waarvan we het eerste mooie uitzicht hadden op de rivier Douro met zijn Porto kelders met elk hun eigen Porto boot. Van daaruit wandelden we weer omhoog naar het station.

Het was voor mij bijna 30 jaar en voor Bart 10 jaar geleden dat we in Porto waren en het blijft een mooie stad om te bezoeken, ook al heb je geen zin in een glas.

We komen onderweg ook wel eens Belgen tegen.

Soms met de (zeil)boot, dan wordt er al eens een pintje samen gedronken en ervaringen en plannen uitgewisseld.

Soms ook mensen die in België werken, zoals de vriendelijke portugese man die bij een transportbedrijf in het Antwerpse werkt en in de zomer zijn familie hier opzoekt. Zo horen we regelmatig Frans spreken, want blijkbaar werken en wonen veel mensen met een Portugese achtergrond in Frankrijk.

Of soms zijn het ook gewoon Belgische toeristen : tijdens onze avondwandeling met Dushi zagen we een klein jongetje dat allerlei halsbrekende toeren uithaalde op een skateboard. Zijn ouders noemden hem la petite crevette à roulettes. Wat verder aan de waterkant zat zijn broertje, die een nummer van Marley uit zijn gitaar toverde. De jongens bleken 5 en 9. Ze waren allebei fervente surfers en dus was dit de derde keer dat ze naar hier op vakantie kwamen. De golven van de Atlantische oceaan zijn het Walhalla voor Kiters en surfers.

De jongste bleek al sinds zijn 2,5 te kunnen skateboarden, en dat was duidelijk te zien.

Grote broer was uit verveling tijdens COVID beginnen gitaarles volgen op internet, en had intussen een heel repertoire uitgebouwd : de Pixies, de Stones, de Peppers en ook Bob Marley. ‘Il sont trop cool ces chansons’. Het zet hem aan om snel Engels te leren om zelf ook te zingen. Er schuilt een kleine rockster in Achilles, dat hebben wij gehoord!

Intussen hebben we de tweede nacht doorgebracht in de haven van Póvoa de Varzim. De haven is gebouwd met redelijk wat snufjes en beveiliging aan de poortjes met vingerafdruk herkenning. Helaas worden de gebouwen niet echt onderhouden en ziet het hier allemaal wat aftands uit. Blijkbaar is het wel dé plek in Portugal waar boten op de kant gaan tot de eigenaars terug komen. Waarschijnlijk zitten de goedkope tarieven voor werklui én materiaal er voor iets tussen. Bart wisselde de gasfles in voor 13 € (in België betaalde hij 41€ voor dezelfde fles) Een aantal van de boten op de parking blijven helaas verweesd achter.

De haven ligt iets verder van het centrum en in tegenstelling tot de voorbije dagen zijn er minder horeca gelegenheden. We waren natuurlijk we wat verwend. Vanuit Póvoa is er wel een metro verbinding naar Porto.

Dat is trouwens waar we nu naartoe varen. Er zijn twee havens, ééntje op de Douro (die helaas heel duur is) en een industriële haven waar wij naartoe gaan.