Dominicaanse republiek

3 februari. We komen helemaal gepekeld aan in Samaná.  De Mona passage is berucht en hoewel Bart heel erg voorzichtig is in het uitkiezen van geschikte weervensters, moeten we toegeven dat het deze keer pittig was. De Oceaan en de Caribische zee komen hier in deze passage samen en dat resulteerde vandaag in golven uit verschillende richtingen. Regelmatig kwamen deze ons tot in de kuip opzoeken, wat buiten slapen bemoeilijkte. Voor het eerst in tijden hebben wij allebei ons zeilpak aangetrokken en draagt ook Dushi gedurende de hele reis netjes zijn reddingsvestje. Dat wil wat zeggen.

Maar we worden wel beloond. Als we de baai van Samaná invaren zien we in de verte een staart van een walvis boven water komen. Met onmetelijke kracht slaat hij enkele keren op het water. Wow!

Even later krijgen we ook bezoek van een school dolfijnen. Omwille van de golven blijven we in de kuip, en kunnen we ook Dushi overtuigen om bij ons te blijven.

We komen aan in Marina Puerto Bahia en worden er ”aangepakt” door de vriendelijke havenmeester Gavi en zijn crew. We kunnen alle formaliteiten gewoon in de haven doen, en dan nog in hetzelfde bureau. Lekker makkelijk. We krijgen ook het bezoek van de ”commandante de la armada”. Hij komt niet eens aan boord, maar neemt enkele foto’s van Maeva en een uurtje later mogen we de papieren ophalen in zijn bureau, wat zich ook in de marina bevindt. Al grappend zegt hij tegen Bart dat hij veronderstelt dat hij al voldoende gecontroleerd wordt, aangezien er een vrouw aan boord is.

De marina is super deluxe. Er is op het domein een hotel, er worden appartementen en villa’s verhuurd, er zijn twee restaurants en ook twee zwembaden en we mogen van alle faciliteiten gebruik maken.

De walvissen komen jaarlijks naar deze plek om te jongen en te paren tussen januari en april. Sommigen leggen 3500 mijlen af vanuit Cape Cod, Nova Scotia, Newfoundland en  Groenland om in deze baai te verzamelen. Aan het begin van de baai in januari en februari, tegen de maand maart komen ze ook dieper de baai in. Waarna ze hun jaarlijkse tocht weer verder zetten naar het noorden.

De sfeer tussen de cruisers in de marina is erg gemoedelijk. Onze Amerikaanse overburen op de steiger, Laura en Richard, vragen ons ’s anderendaags of we mee gaan boodschappen doen. Ze nemen ons mee naar de overdekte markt en de supermarkt aan de andere kant van het schiereiland. Het is een perfecte eerste kennismaking met de Dominicaanse republiek!

Hoewel het best lang rijden is van de Marina naar Punta Cana beslissen we hier onze vrienden/habitués Magali en Eric op te wachten die ons voor twee weken komen opzoeken. Ik ben van plan om met hen mee terug te vliegen als ze terugkeren naar België. Maar helaas beslist het lot er anders over. Als mijn schoonbroer Lucien overlijdt is mijn plaats thuis bij de familie.  Ook al hebben we bezoek. Midden in hun vakantie keer ik terug naar België voor een ’lang’ bezoek van 4 weken.

Maar eerst vieren we samen onze Sint Valentijn. We rijden met een huurwagen naar Las Galeras en Rincon. Prachtige stranden hier. Het ene al wat meer westers, het andere meer lokaal.

Ik ga met Magali naar de plaatselijke overdekte markt. De verkoopster herkent me van de week ervoor, en wil graag samen met ons op de foto. We worden meteen gepromoveerd tot vriendinnen

Valentijn in de infinitypool

De dag erna vragen we onze permit aan voor 4 dagen Los Haitises. Dat is een nationaal park wat op twee uur varen van de marina ligt. Je kan er met de dinghy tot in de mangroven varen. Tot onze verbazing zijn er hier en daar stellingen geplaatst. Blijkt dat er regelmatig gefilmd wordt voor een ’Expeditie Robinson’

Allemaal met de neus in de wind. Zo vliegen hun veren niet omhoog.

We bezoeken er enkele grotten met muurschilderingen en graveringen van de indiaanse oorspronkelijke bewoners en brengen ook een dag door in de ecolodge die er in het natuurgebied ligt. We genieten van de ongerepte natuur die we maar met een paar andere boten moeten delen. We gaan hier niet zwemmen in het groene mangrove water, maar ’s avonds horen we hele scholen vissen die met een borrelende geluid komen naar lucht happen rond de boot. Het water ziet er misschien  onaantrekkelijk uit maar zit vol leven.

Of deze authentiek zijn? Wie zal het zeggen

Zoals gebruikelijk hebben we geprofiteerd van het bezoek om een aantal boot-spullen vanuit Europa te laten overkomen (naast de speculaas en marsepein) Een van de dingen was een touw om de kraanlijn te vervangen. Gezien het erg rustig weer is word ik in de mast gehesen om het touw boven in de mast, 20 meter hoog, te brengen. Ik neem het fototoestel mee en maak tegelijk wat mooie foto’s. Ik merk boven dat er ook een ander touw aan vervanging toe is. En zo ga ik daags erna opnieuw ’s ochtends naar boven. Ik maak van in het kraaiennest ook foto’s van de boot die naast ons ligt die we hen graag bezorgen.

20 m hoog

Zij bezorgen ons een spectaculaire foto van de lancering van de raket met satellieten van Elon Musk boven Maeva. Hoewel het licht aan de hemel gedurende geruime tijd te zien was geweest hebben wij dit verschijnsel helaas niet zelf gezien.

We bezoeken een ecolodge in het natuurpark, een hotel waarvoor je een heel stuk de rivier moet opvaren door de mangrove heen. Na een kwartiertje stappen door de rijstvelden bereiken we het domein. Hier zijn een aantal baden aangelegd die gevoed worden door de rivier. Lekker verfrissend!

Het groene van de rijstvelden is zo mogelijk nog groener dan de rest van het tropische landschap
Opgelet : overstekende paarden. Gewoon loslopend.
Met lokale materialen heeft men hier een soort pretpark én een hotel gemaakt. Het is er helemaal niet druk en we genieten van de rust en de afkoeling
Zaadhuls van één van de tropische bomen hier

Na vier dagen varen we terug naar de marina. We genieten er van de infinitypool en eten in het restaurant van de Marina. Het contrast tussen de luxe van de Marina met de ongereptheid van het nationale park is groot, maar maakt het ook heel erg aangenaam. Als ik naar huis vertrek neemt Magali mijn rol op de afdeling catering over 😉.

Ik ben licht jaloers als ik foto’s zie van hoe ze een walvis hebben gezien vlakbij de boot. En ook als ze foto’s doorsturen van de whalewatch tour die ze samen doen.

Na mijn verblijf in België vliegt Julien, onze buurman van op de steiger in Nieuwpoort met me mee. Gezellig, zo heb ik gezelschap tijdens de toch wel lange reis. Bart haalt ons op in een gehuurde auto. Omdat er geen andere beschikbaar is, heeft de havenmeester aan één van zijn collega’s gevraagd of we zijn auto kunnen huren. Het is al donker als we nog onderweg zijn, Julien lijkt zijn ogen uit naar de rijstijl van de lokale bevolking hier. Na een stevige put in de weg, die we niet hebben kunnen vermijden, hoor ik een heel vreemd geluid. We stoppen meteen en na nazicht blijken een aantal bouten uit één van de wielen te zijn verdwenen. Dat is even geluk gehad! Het is veel te gevaarlijk om zo nog verder te rijden. Gelukkig heeft Bart tijdens mijn afwezigheid een nieuwe kameraad gevonden. Ezechiel, Kio voor de intimi, komt ons ophalen.

We varen ook met Julien naar Los Haitises. Ook hij geniet van dit prachtige natuurgebied met mangroven en grotten. Er ligt ookeen andere Belgische boot, de Saudade met Sarah en Basile. Bart heeft hen vorig jaar in Curaçao ontmoet en we zagen hen al terug toen we in Sint Maarten waren. We brengen enkele avonden samen door, bij een biertje. Het zal de laatste keer zijn dat we hen onderweg tegen komen want zij steken later dit seizoen terug richting Europa over.

Op een ochtend denken we een walvis te zien. Snel springen we in de de dinghy en verwittigen we de Saudade. Samen varen we met onze dinghy’s zo goed en zo kwaad als kan dichterbij. Als we op een bepaald moment een afgeronde staart ontwaren, is het duidelijk dat dit geen walvis was, maar enkele manatees, zeekoeien.

Sarah en Basile
Wat zit er daar?
Er zit daar écht iets
Echt hoor
Erg fotogeniek zijn ze niet, die zeekoeien

Julien treft het niet zo met het weer. Als er enkele dagen later gedurende een aantal dagen meer wind verwacht wordt varen we voor de veiligheid terug naar de marina. We huren een auto om ook aan Julien onze favoriete stranden en wat van het binnenland van het schiereiland Samaná te tonen.

Een bezoek aan de markt
Een geheimzinnig poeder op het kruidenkraam. Zout, naar verluidt, de kleur is oogverblindend.
Raspen om cocosnoot te raspen
Een trotse jonge mama
Als aperitief, piña colada
Een man maakt een zonnehoed op maat, die kan als souvenir mee met Julien naar Duitsland
Tropisch groen. Het kan hier trouwens ook regenen dat het giet!
Een visser, weggelopen uit een piratenfilm
Even tussendoor een Coco Loco
De Afrikaanse tulpenboom staat in bloem

Als we een whale watch tour plannen horen we dat we mee varen op de laatste tocht die men dit seizoen doet. De zee is redelijk ontstuimig na de voorbije winderige dagen. Gelukkig hebben we gekozen voor een grotere en stabiele boot, maar toch zien we een heel aantalmensen witjeswegtrekken. Hoewel het er eerst op lijkt dat het een ‘whale-wacht-tour’ gaat worden merkt iemand toch het spuiten van een walvis op. Samen met een andere boot gaan we dichterbij. Aan de hand van de afmeting van het dier (zowat 15 meter, iets groter dan onze boot, Maeva) leidt men af dat het waarschijnlijk om een jong dier gaat : een jaarling die waarschijnlijk net is achtergelaten door zijn moeder. Het eerste jaar is hij door moederlief gezoogd geweest en heeft hij na zijn geboorte hier in de baai van Samaná,samen met haar de trektocht naar de koude wateren in het noorden en ergens in november vorig jaar de tocht weer terug naar Samaná gemaakt.  Vanaf nu zal hij dit alleen moeten doen. Elk jaar komen 20 à 30 duizend van deze giganten naar hier om te paren of te jongen. Gedurende heel deze periode gaan de dieren op dieet. Pas als ze weer in het noorden zijn kunnen ze opnieuw het juiste voedsel vinden en aansterken voor een komend paarseizoen. Het dier laat zich af en toe net onder de waterlijn zien.  Wat een ontlading als hij tot twee maal toe uit het water springt.

We zijn hier nu al een hele tijd en dankzij één van de mannen die in de marina poetswerk doet op boten, leren we ook waar we lekker artisnaal brood kunnen kopen : bij Nancy. Het platte ronde cocosbrood dat hier gebakken wordt is bijna cake!

Het deeg wordt nog gewoon met de hand gekneed.
In de kuip onder het vuur bakt het deeg, vuur wordt bovenop de oven gestookt

We worden trouwens ook één van de avonden bij Ezechiel en zijn gezin thuis uitgenodigd om te gaan eten. We worden er vrijwel als koningen ontvangen. Hij maakt voor ons in zout water gekookt en daarna gefrituurd varkensvlees klaar, chicharrón, met gefrituurde bakbanaan. Het is duidelijk een bijzonder gerecht want er worden bordjes van weggebracht naar de buren en naar de twee grootmoeders.

Terwijl de mannen tussendoor even een pintje gaan drinken blijf ik samen met Yoka en de kinderen op het eten letten. Zij is kleuteronderwijzeres en vraagt honderduit over België. Ze is ontzettend blij met het zakje chocolade paaseitjes die ik mee heb gebracht en leest in Wikipedia dat België de beste chocolade ter wereld maakt. Ik heb punten gescoord, dit heeft ze nog nooit gehad.

Ook Bart maakt gebruik van de eenvoudige verbinding tussen de Dominicaanse en België en reist voor twee weken naar huis om administratieve troubles op te lossen. En dan heeft hij brute pech : hij valt op de allerlaatste avond in België van de trap. Hij besluit om ’s anderendaags ’s morgens toch zijn vlucht te nemen maar als na een hele dag reizen blijkt dat het toch méér pijn doet dan normaal laten we het daags nadien nakijken bij de plaatselijke huisartsenpraktijk.  De verpleegkundige van de praktijk neemt ons mee naar het ziekenhuis en vijf minuten later (!) zijn de rx beelden gemaakt van zijn linkervoet en linkerarm. Dit is efficiënt!

Als we terug in de praktijk komen valt meteen het verdict dat er een middenvoetsbeentje gebroken is en dat de breuk verplaatst is. Het is wachten op de orthopedist, die ook naar de praktijk komt (!). Hij ziet dat er eveneens een barstje in de voorarm zit. Daags nadien wordt de voet gegipst en de arm in een stevige steunverband ingepakt.

We beslissen meteen dat dit véél te gevaarlijk is om aan boord te leven. Gelukkig kent onze vriend Ezechiel iemand die een vakantie bungalowtje verhuurt in Las Terrenas, en kunnen we voor een redelijke prijs de wagen van zijn schoonbroer huren. Ezechiel, ook wel Kio genoemd door de intimi, kent overal een oplossing voor.

Één van deze vier gebouwen wordt onze verblijfplaats gedurende meer dan een maand
Ook hier is de omgeving tropisch groen

Ik word tegen wil en dank chauffeur van dienst. Als we na de eerste week een rolstoel te pakken krijgen proberen we wat in de omtrek op verkenning te gaan om de tijd zo goed mogelijk te benutten.

We ontdekken dat er op enkel minuten rijden toegang is tot het prachtige Playa de Coson. Er is hier vlak aan de weg een bar/restaurant waar Bart al snel een vaste plek aan een tafel heeft terwijl ik met Dushi gaan wandelen en/of zwemmen. Hij vindt het helemaal geweldig.

De wegen zijn hier in de Dominicaanse Republiek in redelijk goeie staat. De verkeersregels, daarentegen, zijn ietwat anders dan deze in Europa.  Als er een enkele volle lijn geschilderd staat in het midden van de weg wil dat zeggen dat je langs links of rechts mag worden voorbijgestoken.  Als er een dubbele volle lijn geschilderd is, wil dat ook zeggen dat je mag worden ingehaald langs links of rechts. Een verkeerslicht wat op rood staat wil zeggen dat er mogelijk enkele voertuigen zouden kunnen stoppen. Het kan ook dat de achterliggende voertuigen nog even snel langs links of rechts voorbijgaan, of zelfs langs links voorbij komen om dan rechts in te slaan. Bromfietsen zijn vervoermiddelen die kunnen gebruikt worden door 4 personen tegelijk. Soms draagt de chauffeur een helm, meestal niet. Een achterlicht op een brommer behoort tot de mogelijkheden. Je kan ook alles vervoeren op een brommer. Een volledige spaanplaat, een matras, je kan het zo gek niet bedenken. Kortom : je komt sowieso ogen tekort als je hier rijdt en je kan beter zorgen dat je voor het donker thuis bent.

Tijdens het weekend veranderen de rustige stranden in openlucht dancings. De lokale bevolking houdt wel van wat luide muziek. De muziekinstallaties in/op de auto’s zijn op zijn minst indrukwekkend te noemen.

Deze voorruit sneuvelde onder de druk van de muziek

We rijden een dag richting Nagua, en volgen kilometers lang een zandweg langs de kust. We komen enkele loslopende paarden tegen en ook een kudde koeien ligt op zijn gemak in de schaduw van de kokospalmen.  In de verste verte geen mens te bespeuren, behalve een soldaat die zwaarbewapend op wacht zit aan het militair domein.

Overstekend vee
Het is hier helemaal niet druk tijdens de week. We vinden een plekje in de schaduw vlakbij de auto, zodat Bart enkel moet uitstappen en op een stoel gaan zitten

Een visser maakt zijn vangst schoon. Deze gaat rechtstreeks in het frituurvet en belandt vandaag nog op iemands bord

Als we denken dat we het toch stilaan allemaal hebben gehad, wordt Bart op zaterdag ochtend wakker met pijn rechts onder zijn ribben. We zijn die dag van plan om naar de boot te gaan, om de watermaker even te laten spoelen, en omdat we een bericht kregen van de mensen van Bandos, een Nederlandse catamaran die we anderhalf jaar geleden in Santa Marta hebben ontmoet. Ik moet ook nog een loodgieterswerkje opknappen, want de pomp van één van de toiletten is komen vast te zitten.

Als we terug aan ons huisjein Las Terrenas komen kan Bart bijna niet meer vooruit. Shit, als we zo de nacht in moeten? We rijden naar de dichtstbijzijnde spoeddienst. Na een echo blijkt dat Bart een ontsteking heeft aan de galblaas. De spoedarts komt ons melden dat ze graag intraveneus antibiotica willen toedienen. Zonder aarzelen beslissen we dat Bart opgenomen wordt.

Zo’n spoeddienst is hier helemaal anders dan in België. Het personeel spreekt elkaar en de patiënten aan met ’Mi amor’.  Tussenin komt de spoedarts met haar gsm bij me zitten : Ze heeft gehoord dat we uit België komen en daar is ze vorig jaar zelf ook geweest. Ze toont me haar vakantiefoto’s en ik mag telkens raden in welke stad ze is geweest. Onze prille vriendschap koelt wel snel terug af als ik, nadat Bart goed geïnstalleerd is in zijn bed, ik rond 2 uur naar huis vertrek. Blijkbaar is het hier ongezien dat je een zieke alleen laat in een ziekenhuis. Tjah… Gelukkig slaat de antibiotica snel aan en mag ik Bart ’s maandags terug ophalen.

De week daarna hebben we afspraak bij de dokter om het gips te verwijderen. We zien een man toekomen met twee zaagbladen en een schroevendraaier. Groot is onze verbazing als we vaststellen dat dit de arts is, ennog meer als blijkt dat dìt het gereedschap is waarmee hij het gips gaat verwijderen.

Een tourne-vise en een zaagske. Meer heb je niet nodig om een gips te verwijderen in de Dominicaanse republiek.
Erg gerust is hij toch niet
We eten ’s middags met ons vier een volledige maaltijd van kip met gebakken rijst (drankjes inclusief) voor net geen 25 euro

We brengen alles in orde zodat Maeva kan worden veilig gesteld voor het orkaanseizoen. Zelf varen is voor Bart geen goed plan, maar gelukkig hebben onze goeie vrienden Karen en Jean Marc voorgesteld om onze boot over te brengen naar Curaçao. Ik en Dushi varen mee, en Bart steekt met het vliegtuig over.

We zijn door omstandigheden uiteindelijk langer dan drie maanden de Dominicaanse Republiek gebleven. Met zijn vriendelijke mensen, overweldigende natuur en goedkoop eten en drinken komt dit land moeiteloos onze reis top-3 te staan!

Langs de Virgin Islands en Puerto Rico naar de Dominicaanse Republiek

Het was al 9 december toen we konden beginnen aan het ’programma’ van dit vaarseizoen.

Vanuit Sint-Maarten is het ongeveer 18 uur varen om in de BVI (British Virgin Islands) te komen. We wilden er niet in het donker aankomen, en we waren afhankelijk van de openingsuren van de brug die aan de Franse kant van Sint Maarten maar twee keer per dag open en dicht gaat. Dus vertrokken we rond 16:30 uur.

We hadden een vlotte oversteek, en kwamen rond 8 uur ’s ochtends aan. Ik meldde dat zoals gevraagd aan de dierenarts van de autoriteiten, en we spraken af tegen 9 uur om Dushi’s verblijf op de Virgins legaal te maken.

Helaas hadden we ons van eiland vergist, en zo moesten we snel terug naar de boot om het anker op te halen en zo snel mogelijk naar Road Harbour te varen, waar we rond 12.00 uur aankwamen. Ik verwachtte me aan een fikse uitbrander en een hele hoop moeilijkheden maar gelukkig bleek dokter Deveaux een schat van een man die ons met uitgestoken hand tegemoet kwam om ons hartelijk welkom te heten. Hij ging met Bart mee van het ene bureau naar het andere om in te klaren, en ook het onderzoeken van Dushi deed hij heel terloops. Hij stelde ook voor om ons per mail een gezondheidsattest te bezorgen bij vertrek, zodat we in de USVI zeker geen problemen zouden hebben.

De BVI zijn een prachtig zeilgebied. De eilanden werden door Columbus himself ontdekt in 1493. Na hem werd het ontdekt door alle zeilende Amerikanen. Onvoorstelbaar hoeveel catamarans (en dan vooral charter catamarans) er hier rondvaren!

Dit is geen goedkope bestemming. Een mooring gebruiken kost 35$ per nacht. En gezien de mooringballen vrijwel alle plaats innemen in de ankerbaaien kan je bijna niet anders dan deze te gebruiken.

The Baths, een bijzonder natuurgebied.  Gigantische granieten rotsblokken, afgerond door de kracht van het water.
Kerst kwam eraan. En dat zouden we geweten hebben!
Zoek de monohull
Op weg naar de dierenarts die op een ander eiland op ons wachtte

In de USVI is het iets redelijker qua prijs om te overnachten. Daar betaal je 26$ per nacht. Doe er echter géén boodschappen want alle voedingswaren zijn er belachelijk duur.

Gelukkig konden we de dag voor kerst een grote koningsmakreel vangen.  En besloten we om voor oudejaarsavond verder te varen naar Puerto Rico.

Ook alomtegenwoordig: kippen en hanen! Regelmatig lees je op cruiserswebsites klachten over het gekraai van hanen.  Wij hebben hier geen last van.
Net op tijd voor een feestmaaltijd

Puerto Rico gaf ons meteen een Zuid-Amerikaanse vibe. Luide muziek, vrolijke en erg vriendelijke mensen.

We brachten de dagen voor oudejaar door op Culebra, een eilandje voor het ’vasteland’ van Puerto Rico. We zagen dat ze een groot podium aan het opzetten waren voor een concert op oudejaar, maar op het moment dat we stilaan klaar waren om te vertrekken naar het centrum begon het zo hard te regenen dat onze goesting alweer over was. Natgeregend tussen een massa volk gaan staan, dat was net een brug te ver, en zo brachten we de overgang naar het nieuwe jaar gezellig aan boor met Dushi, al Netflixend door. Tot vroeg in de ochtend hoorden we vuurwerk. Ze weten alleszins wat feesten is op Culebra!

We werden opgewacht door dit bijzondere werk
Ook bij vanavond bijzonder. Lijkt wat op de trol in De Schorre in Boom

We zetten onze tocht verder naar het hoofdeiland van Puerto Rico. Een eerste nacht brachten we door in Puerto Patillas.

Daags erna vaarden we dan door naar Salinas. De baai van Salinas is een door mangrovebossen beschutte baai. Zoals verder in Puerto Rico leven hier zeekoeien, beschermde zeedieren. We hadden helaas geen geluk en zagen er enkel eentje van ver, monster van Loch Ness-gewijs zagen we enkele zijn staart enkele keren boven water komen.

Een windstille ochtend in Salinas

We werden hartelijk ontvangen in Salinas. Niet alleen door Fred en Caroline van Mustang Sally die we vorig jaar op Curaçao hadden ontmoet en die inmiddels ook een Beneteau 473 hebben zoals de onze. We werden er ook snel voorgesteld aan een aantal Amerikaanse boot eigenaren (Rita en Lonny van Watoosh en Sue en Mike van Mira) en natuurlijk zagen we er ook onze vriend Ronnie Ramos, wiens dok we mochten gebruiken om onze dinghy te leggen, en die ons allerlei tips en weetjes vertelde over zijn thuisland. Hij is net als de meeste Puerto Ricanen trots op zijn eiland, en toonde zich een perfecte ambassadeur van de Puerto Ricaanse cultuur en vriendelijkheid.

We werden ingewijd in de nationale sport en speelden mee Mexican Train Domino, tijdens een van de middagen die werden afgeloten met een potluck bbq.  Inmiddels hebben we zelf ook een set gekocht en wordt het spel ook aan boord gespeeld.

Een ”tarte maison” met aardbeien voor de potluck. Die nieuwe oven doet het duidelijk beter dan de oude! Klein gelukske!

We huurden een auto en ontdekten de oude wijken van de hoofdstad van Puerto Rico, San Juan. We waren hier niet alleen. Terwijl wij er waren telden we minstens 6 cruise schepen die er aangemeerd lagen. Het oude San Juan is dan ook een aangename plek oom te vertoeven, met zijn kleurrijke gebouwen en ruime straten.

Poseren bij de alomtegenwoordige vlag van Puerto Rico. Ondanks dat Puerto Rico deel uitmaken van de USA legt de bevolking graag de nadruk op hun afkomst en eigenheid. De vlag is dan ook overal zichtbaar
Puerto Patillas

Een andere dag reden we naar de oostkant van het eiland en reden we eerst een stuk langs de kust en daarna de bergen in.

Uitzicht over Ponce
Niks aiaiai aan Puerto Rico, integendeel!

We reden ook naar het nationale park, de enige plek op Amerikaanse grondgebied met tropisch regenwoud en deden er een stuk van één van de uitgestippelde wandelingen.

Wilde orchidee

We hadden het geluk om een oude hacienda te bezoeken, Hacienda Buena Vista, die enerzijds dienst deed als maismaalderij en anderzijds in beperkte mate als koffieplantage. De watermolen die gebruikt werd om mais te malen was nog intact. We bezochten ook het kasteel van de eigenaars van het rum-merk Don Q in Ponce.

Sue en Mike
De rivier, nodig om de molen aan te drijven
Het luxueuze kasteel van de rumstokersfamilie van Don Q

We verbleven enkele nachten bij Coffin Island, Isla Caja de Muertos of ook wel, letterlijk vertaald, Doodskist eiland. De lugubere benaming  verwijst naar de vorm van het eiland, dat er inderdaad qua vorm een beetje uitziet als een doodskist. 

We lagen hier samen met een Franse boot, met de typische bretoense naam Avel Mor, waarmee we met de eigenaars ervan bij een biertje al snel kennis maakten.

Maeva en photo bomber Dushi
De ’doodskist’ waardoor dit eilandje zijn ietwat lugubere naam kreeg
Tot 2020 was er op het eiland een plek waar toeristen met dagcharters naartoe werden gebracht. De infrastructuur werd echter zwaar beschadigd door achtereenvolgens orkaan Maria en een aardbeving en is sindsdien leegstaand.
Maeva, Avel Mor en Dushi

We vaarden allebei naar Boqueron, aan het uiterste westen van Puerto Rico en wachtten in dit typische vakantieplaatsje op een geschikt moment om over te steken naar de Dominicaanse republiek. Dit weervenster bood zich al snel aan en zo kwamen we op 3 februari aan in Marina Puerto Bahia.

Van Curaçao naar Sint Maarten

Met het einde van het orkaanseizoen in zicht maakten we de boot klaar om de oversteek naar Sint Maarten te maken.

Onze nieuwe diepvriezer werd tot boven gevuld met pakjes vlees, wat groenten en een grote lasagne  (van het type Luie Vrouwen Lasagne uit de supermarkt) zodat we onderweg geen tekort hadden.

We vertrokken zondagochtend naar Bonaire. Om 17:00 sluit het kantoor en gezien we erna toekwamen zouden we niet opnieuw moeten inklaren – lees betalen. Na een nacht heftig schommelen vertrokken we alweer ’s ochtends vroeg, richting Venezuela. We brachten er een nacht door op Aves de  Barlovento, tussen de mangroven vol met vogels. De dag erna zetten we door naar Crasqui. We werden er onthaald als koningen : Emilio maakte wat oesters schoon en Eduardo had een hele voorraad langoesten klaargemaakt. Samen met wat gefrituurde arepa’s en koolsla was dat niet te versmaden.

Eduardo maakt geduldig mangroveoesters schoon

Ook de dag erna bleven we op Crasqui en gingen we eten in hun restaurant. Deze keer lag de schotel vol vers gevangen en gegrilde vissen.

Woensdagochtend zetten we onze weg verder. We waren nog geen uur ver of onze vismolen maakte zijn bekende ratelende geluid. Tonijn! En nog geen kleintje ook. Voor drie dagen eten!

De visser en zijn assistent

De eerste 24 uur konden we goed doorzetten, maar zoals verwacht viel de wind later weg. Het was net volle maan en als de maan onderging liet de eerste zon zich zien. Het leek wel alsof we op een windstil meer vaarden. Het leverde een prachtige zonsopgang op.

True Blue aan de horizon
Dushi op uitkijk

Onderweg zagen we meermaals dolfijnen. Bart denkt dat hij ook een kleine soort walvissen heeft gespot.

Maar het venijn zat hem in de staart. Zaterdagochtend zagen we wat buienactiviteit op de radar. En in die buien durft er wel wat extra wind zitten. En zo kwam het dat we met gereefde zeilen en een regenjas aan aankwamen in Sint Maarten.

Er stond één en ander op ons to-do lijstje voor we verder konden trekken: gezien ons fornuis maar op één pit nog deftig brandde, werd dit vervangen door een nieuw exemplaar.  Eentje met een oven die echt heet wordt en gelijkmatig brandt : luxe.

De motor kreeg een onderhoudsbeurt en er gebeurden wat kleine herstellingen aan de boot.

Ook moeten we terug zorgen dat de reispapieren van Dushiman terug in orde zijn. Gelukkig verloopt dit allemaal vlot. De dierenarts in Saint Martin is charmant en uiterst behulpzaam. Ze weet ons bovendien dat onze inmiddels tienjarige rakker een sport-hart heeft en de zuiverst mogelijke longen.

De dierenarts van het ministerie van landbouw van de BVI (British Virgin Islands) blijkt een positieve en behulpzame man, die de aanvraag om Dushi te importeren in BVI vlot afhandelt. We zijn eronderweg al andere tegengekomen!

Omdat we nog wat willen wachten op stabiel weer voor we verder reizen, brengen we enkele dagen door op de ons welbekende eilandjes rondom Sint Maarten. We varen naar Ile Fourchue en Colombier en brengen er de dagen door met snorkelen, free-diven, frisbeeën met Dushi op het strand en duiken.

Het onlangs aangeschafte fototoestel met behuizing voor onderwater wordt uitgetest zowel boven als onder water en goedgekeurd.

Ile fourchue met zicht op St Barths
Verpleegsterhaai
Een grote langoust kwam even poseren
Zeeduivel

We varen terug naar de lagoon op Sint Maarten, pikken er een uiterst gezellig Sinterklaasfeest mee op Nederlandse wijze aan boord van de True Blue (met dobbelspel en cadeautjes) en doen er opnieuw boodschappen. We organiseren een laatste afscheidsdrink en varen tijdens de nacht van 9 december naar de Brtise Maagdeneilanden.

Bienvenido

Het is al eventjes stil op de blog. Een blog-block als het ware. Dat komt voor een groot stuk door het orkaanseizoen.

Om de orkanen te vermijden zijn we eind juni vanuit Santa Marta naar Curaçao gevaren. We liggen hier, net zoals 60-70 andere boten op het Spaans Water, een lagune omringd en dus beschermd door bergen en heuvels.

Bovendien komen in dit gebied géén orkanen voor. Dat is elders in de Carieb wel anders. Veel vroeger dan gebruikelijk is er dit jaar de hevige storm Beryl gepasseerd. Zij maakte heel veel schade op de eilanden Union, Mayreau (St Vincent en de Grenadines) en Jamaica.  We zagen met grote ogen hoe een heel aantal jachten last minute op de vlucht gingen naar Trinidad. We hoorden ook van kennissen die we vorig jaar hadden leren kennen en wiens boot voor onderhoud nog op de kant stond in Cariacou. Het was niet de bedoeling om dan nog daar te zijn, maar door achterstand in de werken was het helaas wel zo. Hun boot is total loss.

Union Island, Vanessa overschouwt haar verwoeste restaurantje. Hier vierden we een 18 maanden geleden een verjaardagsfeestje 🙁

Heel mooi was dat er meteen door een aantal schippers met vereende krachten hulpacties werden opgezet. Een jong koppeltje dat we ook vorig jaar hadden leren kennen vaarde dezelfde week nog terug naar het rampgebied met hun boot volgestouwd met materialen en etenswaren betaald met geld wat ze bij collega cruisers ingezameld hadden. Hartverwarmend.

Het orkaanseizoen duurt nog tot oktober en zolang blijven we dus beschermd in deze regio. Maeva is een week uit het water geweest om het jaarlijkse onderhoud aan het onderwaterschip te doen.  En later werd de distributie riem vervangen. Die had ook al zijn aantal uren dienst gedaan. Bovendien kreeg Maeva nieuwe zeilen en is ze dus alvast  klaar voor nieuwe avonturen.

Maeva op de kar in Curaçao marine zone

We kijken trouwens met erg veel plezier terug op het voorbije seizoen, naar ons verblijf in de San Blas en Bocas del Toro (Panama) en Cartagena en Santa Marta (Colombia).

Bienvenido. Adelante. Permiso? Con mucho gusto! A la orden! Hasta luego!

Welkom. Kom verder. Mag ik? Met veel plezier! (goesting?) Tot je dienst! Tot later!

Hoe vaak hebben we deze korte zinnetjes niet gehoord de voorbije maanden? Het maakte dat we ons écht welkom voelden zowel in Panama als Colombia.

We voelden ons ontzettend welkom bij Casa Alibri in de regio rond Santa Marta. Via Dimitri, de Belg uit Meise die we ergens in oktober hadden ontmoet in Bucaramanga, kregen we de gouden tip om hier te gaan logeren. We wilden immers de kans om toch ook een stukje van het Tayrona park te zien niet laten voorbijgaan.

Casa Alibri ligt in de heuvels bij Palomino, en wordt uitgebaat door een uit Antwerpen afkomstige zus en broer. Alix is een internationaal fotomodel geweest, Brice is chefkok. We waren op dat moment de enige klanten in hun pensionnetje en werden uitgebreid in de watten gelegd.

De eerste dag gingen we al wandelend naar de Poza Encantada (het betoverde zwembad). Wat een prachtige omgeving! Het water van de rivier was glashelder en lekker fris (het water kwam rechtstreeks uit de Sierra Nevada). Er zat heel veel vis (iets forel-achtigs) ook. Het duurde dan ook niet lang eer zowel Dushi als wij in de rivier zaten.  We hadden geluk, want hadden heel de Poza voor ons alleen. Onder de waterval gaan staan lukte echter niet omwille van de stroming!

Poza Encantada. Het water is er zo helder dat je zelfs op een foto de bodem ziet
Een ontbijtje gemaakt door Brice. Met lekkere advocado vers van de boom

De dag nadien reden Brice en Alix ons in hun Jeep naar de rivier Don Diego. Met een bootje gingen eerst we de rivier stroomopwaarts en daarna stroomafwaarts. Aan het strand aten we de lekkerste verse ceviche!

Terug in Santa Marta werden we op sleeptouw genomen door Viviana en Emmanuel om de beste locale culinaire plekken te ontdekken. Zij wonen immers al enkele jaren in Santa Marta.

Tussendoor begonnen we de boot voor te bereiden op ons vertrek naar Curaçao. Omdat die intussen al enkele weken stil lag besloten we om een dagje uit te varen om de romp op aangroei te checken. Gelukkig viel dat goed mee. We maakten er een fijn  dagje van samen met Brice en Alix die deze keer bij ons op bezoek kwamen.

De tocht terug beloofde van het heftige type te worden. Tegen de stroming en de golven in. De eerste nacht was er dan nog fel onweer in de buurt. We probeerden het heftigste te vermijden dankzij de radar maar op een bepaald moment was er een blikseminslag vlakbij. Zo één waarbij de lucht naar zwavel ruikt. En met een luide knal er vlak achter. Brrr. Niet leuk. Wetend dat de mast van Maeva twintig meter hoog boven water steekt en lijkt te zeggen “pak me dan als je kan…”

Gelukkig bleef het daarna bij gerommel verder weg en konden we zonder schade verder varen. De tocht duurde 80 uur, waarvan we er 40 op motor aflegden, om te geraken waar we moesten zijn.

Omdat we het niet wilden riskeren om bij valavond het Spaanse Water op te varen (aan de ingang ligt langs weerszijden een rif) vaarden we naar Fuikbaai een mijl verderop. Al moeten we ook toegeven dat we ook wisten dat onze vrienden van Blowing bubbles en Soundwaves er ook zouden zijn.

En zo bleven we de avond nadien mee genieten van een BBQ op het strand met live gitaarmuziek erbij.

Dit hebben we de voorbije weken regelmatig gedaan om wat afwisseling te brengen in het toch wel lange orkaanseizoen. Op Fuikbaai liggen is dan een welkome afwisseling.

We kregen ook bezoekers de voorbije weken : Dave en Rhonda vlogen vanuit Bocas del Toro over. We hadden hen verteld over de schoonheid van de onderwater wereld hier. En aangeboden om het vanop de Maeva zelf te ontdekken.

Vrijwel elke dag gingen we samen duiken en de tien dagen vlogen voorbij.

En ook onze opstappers die twee jaar geleden mee de oceaan overstaken, Hilde en Werner,  kwamen ons bezoeken. Met hen vaarden we van Curaçao via Fuikbaai en Klein Curaçao naar Bonaire, waar Maeva blijft liggen tot eind oktober.

Het zoutwinnings gebied aan de Zoutpier. Prachtige kleuren!
De zoutmijnen uitgebaat door Cargill

Bonaire is veel kleiner dan Curaçao en veel minder bebouwd. Het eiland is voor een heel groot deel beschermd natuurgebied en dat is zeer aangenaam. Ook de kust rondom het hele eiland is natuurgebied. Dat maakt het moeilijk om een zwemplek te vinden voor Dushi,  maar zolang we tweemaal daags een wandeling gaan maken met hem is dat meer dan ok voor hem.

Op de verschillende zoutwater meren zie je verschillende flamingo’s, caracara’s, visarenden en andere kleurrijke vogels. En regelmatig kom je onderweg ook wilde ezeltjes tegen. Zij zijn eeuwen geleden geïmporteerd als lastdieren, maar sinds ze daarvoor niet meer gebruikt worden lopen ze los over het eiland. Sommigen komen brutaal kijken of we iets van eten mee hebben als we met de huurauto vertragen en de ruit open doen om een foto te maken. Er zouden er een kleine 2000 rond lopen.

Dagelijkse afspraak met de wilde ezeltjes
De ene heeft interesse, de andere vertrouwt het niet helemaal

Maeva hier ligt in de Marina, want dat kost ongeveer hetzelfde als op een mooringbal liggen en gebruik maken van een dinghy dock. Met Dushi is het echter veel comfortabeler om enkel even van boord te moeten stappen om te gaan wandelen.

We maken met Hilde en Werner enkele uitstappen. We bezoeken samen het prachtige Washington slagbaai natuurreservaat en gaan samen kajakken tussen de mangrove van Lac. Wel even schrikken als we de weken erna horen dat er een krokodil is opgemerkt in dat gebied. De natuurbescherming heeft ze na drie weken hard zoeken eindelijk gevangen. Helaas is het dier vlak erna gestorven van de stress. 

tijdens de windstille dagen ervoor is overgezwommen van in Venezuela, wat uiteindelijk vlakbij ligt.

Ook met Hilde en Werner vliegen de dagen voorbij. We genieten van het snorkelen en vieren samen de verjaardag van Bart.

Werner en Hilde bleven een dagje langer om Barts verjaardag te vieren! “62 zijn is niet erg, het vaart even goed en het is bovendien een even getal”, zegt Werner.

De week daarna is het de jaarlijkse Regatta van Bonaire. Er is een speciale klasse voor boten als de onze, en dus beslist Bart om mee te doen. We worden eervol derde in onze reeks. (Het helpt dat er niet zoveel deelnemers zijn in onze klasse)

Ook op het land werd er vanalles georganiseerd tijdens de regatta-week
’t was met echte trofeeën
De trofee
Tijdens de regatta is er geen plaats meer in de Marina en liggen we op een mooring

Van zodra we terug met ons tweeën zijn, gaan we dagelijks duiken. Er zijn verschillende duik spots makkelijk bereikbaar met de dinghy, we doen zelfs onze eerste nachtduik onder ons tweetjes. Het water is hier op één of andere manier nóg helderder dan op Curaçao en de variatie in vissen en andere onderwater dieren nóg groter !

Onze Canadese buurvrouw van in de Marina, Sophie, neemt ons niet alleen mee in de auto om boodschappen te doen, maar neemt ons ook mee naar haar lievelings duik spot : de Zoutpier.

Vanaf deze pier wordt het zout dat in de zoutmeren wordt gewonnen door Cargill verscheept. Het is echter ook de meest populaire plek om te gaan duiken. Ondanks de menselijke interactie is er een gigantisch aantal soorten vissen. En grote scholen verschuilen zich tussen de staketsels die intussen ook rijkelijk begroeid zijn met sponzen en koralen. Prachtig gewoon. Als we dan ook nog een schildpad zien die uitgebreid wil poseren voor de camera van Sophie zijn we helemaal de wereld te rijk!

Barracuda’s zien er altijd een beetje gemeen uit
De ondergrondse palen bieden beschutting voor verschillende soorten vissen

Daags nadien nemen we deel aan de onderwater clean up aan de South Pier, de plek waar oa de grote cruise schepen aanleggen. En hoewel op voorhand werd gezegd dat dit een vrij proper gebied is, slagen we erin om met zo’n 74 vrijwilligers, op een uurtje tijd (de tijd tot één duiktank leeg geademd is) een container van ongeveer 150 kg afval te vullen. Helaas kunnen we de grote stukken afval en de grote aantallen wielen en banden niet ruimen anders was het een veelvoud van dit getal geweest. Het doet plezier om iets terug te kunnen doen voor de oceaan, die tenslotte onze favoriete speeltuin is. De duik club die deze clean up organiseerde bedankt ons door ’s avonds een BBQ op te zetten. Fijn!

Tijdens onze tijd op het eiland hadden we her en der al een aantal gemarkeerde nesten van zeeschildpadden gezien. Ik had ergens gelezen dat we met de organisatie die zich hiermee bezig houdt, mee konden.

En zo gingen we dus ’s ochtends vroeg met een tiental personen mee met drie vrijwilligers die drie keer per week de nesten registreert op Klein Bonaire, een onbewoond eilandje vlakbij. De nieuwe nesten worden gemarkeerd en nagekeken. Wij hadden geluk : er waren de voorbije dagen twee nieuwe nesten bijgekomen. En één van de nesten die er al zo’n zestigtal dagen lag bleek uitgekomen. Bij het checken hoeveel uitgekomen eieren er waren bleken er nog vier jonkies onder het zand te zitten. Deze diertjes lieten we te water.

Dit was echt buitengewoon mooi om mee te maken! De kleintjes werden op het zand gezet en zetten het meteen op een lopen richting zee. Eenmaal dit gelukt was werden ze door een golfje opgepikt en zwommen de diertjes weg, de grote oceaan in. Binnen een dertigtal jaar zijn deze dieren volwassen en kunnen de vrouwtjes op hun beurt opnieuw eieren leggen. Ze leggen een 150-tal eieren per keer, en dit een zestal keer per jaar, met tussen elke leg een periode van een tweetal weken. Dit blijven ze doen tot ze ongeveer 100 zijn. Enkel de vrouwtjes komen terug aan land. De mannetjes blijven tot het eind van hun leven in zee. Helaas overleeft maar één op de 1000 kleintjes het. De anderen komen wel eens gewild of ongewild terecht in de netten van een visser, worden opgegeten door grote vissen, raken gekwetst of worden ziek en sterven zo.

Klein maar gelukkig ook héél erg dapper

Dit jaar alleen al had de organisatie op Klein Bonaire al 68 gelegde nesten geteld waarvan er inmiddels 47 nesten zijn uitgekomen. Er moeten dus al een kleine 5900 van die kleintjes rondzwemmen die geboren werden in dit broedgebied, wat meteen ook het grootste broedgebied is van Bonaire, de twee andere gebieden zijn minder groot.

Klein Bonaire dé nestplaats bij uitstek voor de waterschildpadden
Een heremietkreeftje. Als haar huis te klein wordt verhuist ze gewoon naar een grotere schelp die ze vindt

Mijnheer leguaan kwam ook even kijken

Eénpanslasagne

Mensen die Bart een beetje kennen, weten allemaal dat hij een gigantisch pasta-liefhebber is en dat een huisgemaakte lasagne bij zijn absolute favorieten behoort.

Maar zelf lasagna maken is wel wat bewerkelijk. Eerst een goede tomatensaus en béchamel maken, de lasagna opbouwen in een ovenschotel en dan ook nog bakken in de oven : in de kleine, warme keuken van onze boot is dat nét wat teveel gevraagd.

Tot ik een recept zag van Sofie Dumont, waar ze deze eénpanslasagne maakte.

De basis is hetzelfde als thuis : je maakt een lekkere tomatensaus met gehakt in een kookpot die je zowel op het kookvuur als in de oven kan gebruiken. Ipv de béchamel roer je door de saus een flesje room. En dan de ultieme truc : in plaats van je lasagne horizontaal op te bouwen, steek je halve lasagnebladen verticaal in de saus. Je moet enkel zorgen dat de stukjes helemaal in de saus verdwijnen. Hierover strooi je flink wat mozzarella en dan zet je het geheel een halfuur in de oven.

Lekker makkelijk toch? ( en ik lig alweer in de bovenste schuif bij de kapitein!)

Eenmaal op het bord is er niemand die ziet dat deze lasagne verticaal in de oven ging!

https://www.sofiedumont.be/recept/one-pot-lasagne/