3 februari. We komen helemaal gepekeld aan in Samaná.  De Mona passage is berucht en hoewel Bart heel erg voorzichtig is in het uitkiezen van geschikte weervensters, moeten we toegeven dat het deze keer pittig was. De Oceaan en de Caribische zee komen hier in deze passage samen en dat resulteerde vandaag in golven uit verschillende richtingen. Regelmatig kwamen deze ons tot in de kuip opzoeken, wat buiten slapen bemoeilijkte. Voor het eerst in tijden hebben wij allebei ons zeilpak aangetrokken en draagt ook Dushi gedurende de hele reis netjes zijn reddingsvestje. Dat wil wat zeggen.

Maar we worden wel beloond. Als we de baai van Samaná invaren zien we in de verte een staart van een walvis boven water komen. Met onmetelijke kracht slaat hij enkele keren op het water. Wow!

Even later krijgen we ook bezoek van een school dolfijnen. Omwille van de golven blijven we in de kuip, en kunnen we ook Dushi overtuigen om bij ons te blijven.

We komen aan in Marina Puerto Bahia en worden er ”aangepakt” door de vriendelijke havenmeester Gavi en zijn crew. We kunnen alle formaliteiten gewoon in de haven doen, en dan nog in hetzelfde bureau. Lekker makkelijk. We krijgen ook het bezoek van de ”commandante de la armada”. Hij komt niet eens aan boord, maar neemt enkele foto’s van Maeva en een uurtje later mogen we de papieren ophalen in zijn bureau, wat zich ook in de marina bevindt. Al grappend zegt hij tegen Bart dat hij veronderstelt dat hij al voldoende gecontroleerd wordt, aangezien er een vrouw aan boord is.

De marina is super deluxe. Er is op het domein een hotel, er worden appartementen en villa’s verhuurd, er zijn twee restaurants en ook twee zwembaden en we mogen van alle faciliteiten gebruik maken.

De walvissen komen jaarlijks naar deze plek om te jongen en te paren tussen januari en april. Sommigen leggen 3500 mijlen af vanuit Cape Cod, Nova Scotia, Newfoundland en  Groenland om in deze baai te verzamelen. Aan het begin van de baai in januari en februari, tegen de maand maart komen ze ook dieper de baai in. Waarna ze hun jaarlijkse tocht weer verder zetten naar het noorden.

De sfeer tussen de cruisers in de marina is erg gemoedelijk. Onze Amerikaanse overburen op de steiger, Laura en Richard, vragen ons ’s anderendaags of we mee gaan boodschappen doen. Ze nemen ons mee naar de overdekte markt en de supermarkt aan de andere kant van het schiereiland. Het is een perfecte eerste kennismaking met de Dominicaanse republiek!

Hoewel het best lang rijden is van de Marina naar Punta Cana beslissen we hier onze vrienden/habitués Magali en Eric op te wachten die ons voor twee weken komen opzoeken. Ik ben van plan om met hen mee terug te vliegen als ze terugkeren naar België. Maar helaas beslist het lot er anders over. Als mijn schoonbroer Lucien overlijdt is mijn plaats thuis bij de familie.  Ook al hebben we bezoek. Midden in hun vakantie keer ik terug naar België voor een ’lang’ bezoek van 4 weken.

Maar eerst vieren we samen onze Sint Valentijn. We rijden met een huurwagen naar Las Galeras en Rincon. Prachtige stranden hier. Het ene al wat meer westers, het andere meer lokaal.

Ik ga met Magali naar de plaatselijke overdekte markt. De verkoopster herkent me van de week ervoor, en wil graag samen met ons op de foto. We worden meteen gepromoveerd tot vriendinnen

De dag erna vragen we onze permit aan voor 4 dagen Los Haitises. Dat is een nationaal park wat op twee uur varen van de marina ligt. Je kan er met de dinghy tot in de mangroven varen. Tot onze verbazing zijn er hier en daar stellingen geplaatst. Blijkt dat er regelmatig gefilmd wordt voor een ’Expeditie Robinson’

We bezoeken er enkele grotten met muurschilderingen en graveringen van de indiaanse oorspronkelijke bewoners en brengen ook een dag door in de ecolodge die er in het natuurgebied ligt. We genieten van de ongerepte natuur die we maar met een paar andere boten moeten delen. We gaan hier niet zwemmen in het groene mangrove water, maar ’s avonds horen we hele scholen vissen die met een borrelende geluid komen naar lucht happen rond de boot. Het water ziet er misschien  onaantrekkelijk uit maar zit vol leven.

Zoals gebruikelijk hebben we geprofiteerd van het bezoek om een aantal boot-spullen vanuit Europa te laten overkomen (naast de speculaas en marsepein) Een van de dingen was een touw om de kraanlijn te vervangen. Gezien het erg rustig weer is word ik in de mast gehesen om het touw boven in de mast, 20 meter hoog, te brengen. Ik neem het fototoestel mee en maak tegelijk wat mooie foto’s. Ik merk boven dat er ook een ander touw aan vervanging toe is. En zo ga ik daags erna opnieuw ’s ochtends naar boven. Ik maak van in het kraaiennest ook foto’s van de boot die naast ons ligt die we hen graag bezorgen.

Zij bezorgen ons een spectaculaire foto van de lancering van de raket met satellieten van Elon Musk boven Maeva. Hoewel het licht aan de hemel gedurende geruime tijd te zien was geweest hebben wij dit verschijnsel helaas niet zelf gezien.

We bezoeken een ecolodge in het natuurpark, een hotel waarvoor je een heel stuk de rivier moet opvaren door de mangrove heen. Na een kwartiertje stappen door de rijstvelden bereiken we het domein. Hier zijn een aantal baden aangelegd die gevoed worden door de rivier. Lekker verfrissend!

Na vier dagen varen we terug naar de marina. We genieten er van de infinitypool en eten in het restaurant van de Marina. Het contrast tussen de luxe van de Marina met de ongereptheid van het nationale park is groot, maar maakt het ook heel erg aangenaam. Als ik naar huis vertrek neemt Magali mijn rol op de afdeling catering over 😉.

Ik ben licht jaloers als ik foto’s zie van hoe ze een walvis hebben gezien vlakbij de boot. En ook als ze foto’s doorsturen van de whalewatch tour die ze samen doen.

Na mijn verblijf in België vliegt Julien, onze buurman van op de steiger in Nieuwpoort met me mee. Gezellig, zo heb ik gezelschap tijdens de toch wel lange reis. Bart haalt ons op in een gehuurde auto. Omdat er geen andere beschikbaar is, heeft de havenmeester aan één van zijn collega’s gevraagd of we zijn auto kunnen huren. Het is al donker als we nog onderweg zijn, Julien lijkt zijn ogen uit naar de rijstijl van de lokale bevolking hier. Na een stevige put in de weg, die we niet hebben kunnen vermijden, hoor ik een heel vreemd geluid. We stoppen meteen en na nazicht blijken een aantal bouten uit één van de wielen te zijn verdwenen. Dat is even geluk gehad! Het is veel te gevaarlijk om zo nog verder te rijden. Gelukkig heeft Bart tijdens mijn afwezigheid een nieuwe kameraad gevonden. Ezechiel, Kio voor de intimi, komt ons ophalen.

We varen ook met Julien naar Los Haitises. Ook hij geniet van dit prachtige natuurgebied met mangroven en grotten. Er ligt ookeen andere Belgische boot, de Saudade met Sarah en Basile. Bart heeft hen vorig jaar in Curaçao ontmoet en we zagen hen al terug toen we in Sint Maarten waren. We brengen enkele avonden samen door, bij een biertje. Het zal de laatste keer zijn dat we hen onderweg tegen komen want zij steken later dit seizoen terug richting Europa over.

Op een ochtend denken we een walvis te zien. Snel springen we in de de dinghy en verwittigen we de Saudade. Samen varen we met onze dinghy’s zo goed en zo kwaad als kan dichterbij. Als we op een bepaald moment een afgeronde staart ontwaren, is het duidelijk dat dit geen walvis was, maar enkele manatees, zeekoeien.

Julien treft het niet zo met het weer. Als er enkele dagen later gedurende een aantal dagen meer wind verwacht wordt varen we voor de veiligheid terug naar de marina. We huren een auto om ook aan Julien onze favoriete stranden en wat van het binnenland van het schiereiland Samaná te tonen.

Als we een whale watch tour plannen horen we dat we mee varen op de laatste tocht die men dit seizoen doet. De zee is redelijk ontstuimig na de voorbije winderige dagen. Gelukkig hebben we gekozen voor een grotere en stabiele boot, maar toch zien we een heel aantalmensen witjeswegtrekken. Hoewel het er eerst op lijkt dat het een ‘whale-wacht-tour’ gaat worden merkt iemand toch het spuiten van een walvis op. Samen met een andere boot gaan we dichterbij. Aan de hand van de afmeting van het dier (zowat 15 meter, iets groter dan onze boot, Maeva) leidt men af dat het waarschijnlijk om een jong dier gaat : een jaarling die waarschijnlijk net is achtergelaten door zijn moeder. Het eerste jaar is hij door moederlief gezoogd geweest en heeft hij na zijn geboorte hier in de baai van Samaná,samen met haar de trektocht naar de koude wateren in het noorden en ergens in november vorig jaar de tocht weer terug naar Samaná gemaakt.  Vanaf nu zal hij dit alleen moeten doen. Elk jaar komen 20 à 30 duizend van deze giganten naar hier om te paren of te jongen. Gedurende heel deze periode gaan de dieren op dieet. Pas als ze weer in het noorden zijn kunnen ze opnieuw het juiste voedsel vinden en aansterken voor een komend paarseizoen. Het dier laat zich af en toe net onder de waterlijn zien.  Wat een ontlading als hij tot twee maal toe uit het water springt.

We zijn hier nu al een hele tijd en dankzij één van de mannen die in de marina poetswerk doet op boten, leren we ook waar we lekker artisnaal brood kunnen kopen : bij Nancy. Het platte ronde cocosbrood dat hier gebakken wordt is bijna cake!

We worden trouwens ook één van de avonden bij Ezechiel en zijn gezin thuis uitgenodigd om te gaan eten. We worden er vrijwel als koningen ontvangen. Hij maakt voor ons in zout water gekookt en daarna gefrituurd varkensvlees klaar, chicharrón, met gefrituurde bakbanaan. Het is duidelijk een bijzonder gerecht want er worden bordjes van weggebracht naar de buren en naar de twee grootmoeders.

Terwijl de mannen tussendoor even een pintje gaan drinken blijf ik samen met Yoka en de kinderen op het eten letten. Zij is kleuteronderwijzeres en vraagt honderduit over België. Ze is ontzettend blij met het zakje chocolade paaseitjes die ik mee heb gebracht en leest in Wikipedia dat België de beste chocolade ter wereld maakt. Ik heb punten gescoord, dit heeft ze nog nooit gehad.

Ook Bart maakt gebruik van de eenvoudige verbinding tussen de Dominicaanse en België en reist voor twee weken naar huis om administratieve troubles op te lossen. En dan heeft hij brute pech : hij valt op de allerlaatste avond in België van de trap. Hij besluit om ’s anderendaags ’s morgens toch zijn vlucht te nemen maar als na een hele dag reizen blijkt dat het toch méér pijn doet dan normaal laten we het daags nadien nakijken bij de plaatselijke huisartsenpraktijk.  De verpleegkundige van de praktijk neemt ons mee naar het ziekenhuis en vijf minuten later (!) zijn de rx beelden gemaakt van zijn linkervoet en linkerarm. Dit is efficiënt!

Als we terug in de praktijk komen valt meteen het verdict dat er een middenvoetsbeentje gebroken is en dat de breuk verplaatst is. Het is wachten op de orthopedist, die ook naar de praktijk komt (!). Hij ziet dat er eveneens een barstje in de voorarm zit. Daags nadien wordt de voet gegipst en de arm in een stevige steunverband ingepakt.

We beslissen meteen dat dit véél te gevaarlijk is om aan boord te leven. Gelukkig kent onze vriend Ezechiel iemand die een vakantie bungalowtje verhuurt in Las Terrenas, en kunnen we voor een redelijke prijs de wagen van zijn schoonbroer huren. Ezechiel, ook wel Kio genoemd door de intimi, kent overal een oplossing voor.

Ik word tegen wil en dank chauffeur van dienst. Als we na de eerste week een rolstoel te pakken krijgen proberen we wat in de omtrek op verkenning te gaan om de tijd zo goed mogelijk te benutten.

We ontdekken dat er op enkel minuten rijden toegang is tot het prachtige Playa de Coson. Er is hier vlak aan de weg een bar/restaurant waar Bart al snel een vaste plek aan een tafel heeft terwijl ik met Dushi gaan wandelen en/of zwemmen. Hij vindt het helemaal geweldig.

De wegen zijn hier in de Dominicaanse Republiek in redelijk goeie staat. De verkeersregels, daarentegen, zijn ietwat anders dan deze in Europa.  Als er een enkele volle lijn geschilderd staat in het midden van de weg wil dat zeggen dat je langs links of rechts mag worden voorbijgestoken.  Als er een dubbele volle lijn geschilderd is, wil dat ook zeggen dat je mag worden ingehaald langs links of rechts. Een verkeerslicht wat op rood staat wil zeggen dat er mogelijk enkele voertuigen zouden kunnen stoppen. Het kan ook dat de achterliggende voertuigen nog even snel langs links of rechts voorbijgaan, of zelfs langs links voorbij komen om dan rechts in te slaan. Bromfietsen zijn vervoermiddelen die kunnen gebruikt worden door 4 personen tegelijk. Soms draagt de chauffeur een helm, meestal niet. Een achterlicht op een brommer behoort tot de mogelijkheden. Je kan ook alles vervoeren op een brommer. Een volledige spaanplaat, een matras, je kan het zo gek niet bedenken. Kortom : je komt sowieso ogen tekort als je hier rijdt en je kan beter zorgen dat je voor het donker thuis bent.

Tijdens het weekend veranderen de rustige stranden in openlucht dancings. De lokale bevolking houdt wel van wat luide muziek. De muziekinstallaties in/op de auto’s zijn op zijn minst indrukwekkend te noemen.

We rijden een dag richting Nagua, en volgen kilometers lang een zandweg langs de kust. We komen enkele loslopende paarden tegen en ook een kudde koeien ligt op zijn gemak in de schaduw van de kokospalmen.  In de verste verte geen mens te bespeuren, behalve een soldaat die zwaarbewapend op wacht zit aan het militair domein.

Een visser maakt zijn vangst schoon. Deze gaat rechtstreeks in het frituurvet en belandt vandaag nog op iemands bord

Als we denken dat we het toch stilaan allemaal hebben gehad, wordt Bart op zaterdag ochtend wakker met pijn rechts onder zijn ribben. We zijn die dag van plan om naar de boot te gaan, om de watermaker even te laten spoelen, en omdat we een bericht kregen van de mensen van Bandos, een Nederlandse catamaran die we anderhalf jaar geleden in Santa Marta hebben ontmoet. Ik moet ook nog een loodgieterswerkje opknappen, want de pomp van één van de toiletten is komen vast te zitten.

Als we terug aan ons huisjein Las Terrenas komen kan Bart bijna niet meer vooruit. Shit, als we zo de nacht in moeten? We rijden naar de dichtstbijzijnde spoeddienst. Na een echo blijkt dat Bart een ontsteking heeft aan de galblaas. De spoedarts komt ons melden dat ze graag intraveneus antibiotica willen toedienen. Zonder aarzelen beslissen we dat Bart opgenomen wordt.

Zo’n spoeddienst is hier helemaal anders dan in België. Het personeel spreekt elkaar en de patiënten aan met ’Mi amor’.  Tussenin komt de spoedarts met haar gsm bij me zitten : Ze heeft gehoord dat we uit België komen en daar is ze vorig jaar zelf ook geweest. Ze toont me haar vakantiefoto’s en ik mag telkens raden in welke stad ze is geweest. Onze prille vriendschap koelt wel snel terug af als ik, nadat Bart goed geïnstalleerd is in zijn bed, ik rond 2 uur naar huis vertrek. Blijkbaar is het hier ongezien dat je een zieke alleen laat in een ziekenhuis. Tjah… Gelukkig slaat de antibiotica snel aan en mag ik Bart ’s maandags terug ophalen.

De week daarna hebben we afspraak bij de dokter om het gips te verwijderen. We zien een man toekomen met twee zaagbladen en een schroevendraaier. Groot is onze verbazing als we vaststellen dat dit de arts is, ennog meer als blijkt dat dìt het gereedschap is waarmee hij het gips gaat verwijderen.

We brengen alles in orde zodat Maeva kan worden veilig gesteld voor het orkaanseizoen. Zelf varen is voor Bart geen goed plan, maar gelukkig hebben onze goeie vrienden Karen en Jean Marc voorgesteld om onze boot over te brengen naar Curaçao. Ik en Dushi varen mee, en Bart steekt met het vliegtuig over.

We zijn door omstandigheden uiteindelijk langer dan drie maanden de Dominicaanse Republiek gebleven. Met zijn vriendelijke mensen, overweldigende natuur en goedkoop eten en drinken komt dit land moeiteloos onze reis top-3 te staan!

Met het einde van het orkaanseizoen in zicht maakten we de boot klaar om de oversteek naar Sint Maarten te maken.

Onze nieuwe diepvriezer werd tot boven gevuld met pakjes vlees, wat groenten en een grote lasagne  (van het type Luie Vrouwen Lasagne uit de supermarkt) zodat we onderweg geen tekort hadden.

We vertrokken zondagochtend naar Bonaire. Om 17:00 sluit het kantoor en gezien we erna toekwamen zouden we niet opnieuw moeten inklaren – lees betalen. Na een nacht heftig schommelen vertrokken we alweer ’s ochtends vroeg, richting Venezuela. We brachten er een nacht door op Aves de  Barlovento, tussen de mangroven vol met vogels. De dag erna zetten we door naar Crasqui. We werden er onthaald als koningen : Emilio maakte wat oesters schoon en Eduardo had een hele voorraad langoesten klaargemaakt. Samen met wat gefrituurde arepa’s en koolsla was dat niet te versmaden.

Ook de dag erna bleven we op Crasqui en gingen we eten in hun restaurant. Deze keer lag de schotel vol vers gevangen en gegrilde vissen.

Woensdagochtend zetten we onze weg verder. We waren nog geen uur ver of onze vismolen maakte zijn bekende ratelende geluid. Tonijn! En nog geen kleintje ook. Voor drie dagen eten!

De eerste 24 uur konden we goed doorzetten, maar zoals verwacht viel de wind later weg. Het was net volle maan en als de maan onderging liet de eerste zon zich zien. Het leek wel alsof we op een windstil meer vaarden. Het leverde een prachtige zonsopgang op.

Onderweg zagen we meermaals dolfijnen. Bart denkt dat hij ook een kleine soort walvissen heeft gespot.

Maar het venijn zat hem in de staart. Zaterdagochtend zagen we wat buienactiviteit op de radar. En in die buien durft er wel wat extra wind zitten. En zo kwam het dat we met gereefde zeilen en een regenjas aan aankwamen in Sint Maarten.

Er stond één en ander op ons to-do lijstje voor we verder konden trekken: gezien ons fornuis maar op één pit nog deftig brandde, werd dit vervangen door een nieuw exemplaar.  Eentje met een oven die echt heet wordt en gelijkmatig brandt : luxe.

De motor kreeg een onderhoudsbeurt en er gebeurden wat kleine herstellingen aan de boot.

Ook moeten we terug zorgen dat de reispapieren van Dushiman terug in orde zijn. Gelukkig verloopt dit allemaal vlot. De dierenarts in Saint Martin is charmant en uiterst behulpzaam. Ze weet ons bovendien dat onze inmiddels tienjarige rakker een sport-hart heeft en de zuiverst mogelijke longen.

De dierenarts van het ministerie van landbouw van de BVI (British Virgin Islands) blijkt een positieve en behulpzame man, die de aanvraag om Dushi te importeren in BVI vlot afhandelt. We zijn eronderweg al andere tegengekomen!

Omdat we nog wat willen wachten op stabiel weer voor we verder reizen, brengen we enkele dagen door op de ons welbekende eilandjes rondom Sint Maarten. We varen naar Ile Fourchue en Colombier en brengen er de dagen door met snorkelen, free-diven, frisbeeën met Dushi op het strand en duiken.

Het onlangs aangeschafte fototoestel met behuizing voor onderwater wordt uitgetest zowel boven als onder water en goedgekeurd.

We varen terug naar de lagoon op Sint Maarten, pikken er een uiterst gezellig Sinterklaasfeest mee op Nederlandse wijze aan boord van de True Blue (met dobbelspel en cadeautjes) en doen er opnieuw boodschappen. We organiseren een laatste afscheidsdrink en varen tijdens de nacht van 9 december naar de Brtise Maagdeneilanden.