Iets na de middag kwamen we aan in Aber Wrac’h. De golven onderweg waren indrukwekkend, maar gelukkig zat er 10 seconden tussen waardoor we niet helemaal door elkaar geschud werden.
Dushi bleef onverstoorbaar de hele tijd schrap tegen de tafel langs de lage kant liggen. Enkel bij het overstag gaan verplaatste hij zich om toch aan de lage kant te kunnen blijven liggen.
Gelukkig konden we hier overdag binnen varen en was het een heldere dag! De golven spatten schuimend tegen de rotsen bij de ingang van de haven. Wie had kunnen vermoeden dat de heuvels achter al dit geweld zo grasgroen en lieflijk zouden zijn?
De mensen spreken hier een vreemde taal. De plaatsnamen zijn al even onuitspreekbaar als de plaatselijke specialiteiten.
De huisgemaakte Far zag er echter lekker uit en bleek een kruising tussen een soort flan en een veel te dikke pannenkoek. Na een apéro huîtres (witte wijn uit borrelglaasjes met drie oesters elk) en tagliatelle met Sint-Jacobs vruchten en prei (waarvoor de Bazin eerst even de kok moest tot de orde roepen want die wou geen pasta koken op zondagavond) smaakte dat uitstekend!.
Als het zonnetje erdoor valt is het meteen warm en we zien intussen even bruin als een Galette au beurre bretonne. En Dushi wordt hoe langer hoe blonder. Hij zorgt voor de eerste contacten op de steiger. Alle mensen willen hem aaien en doen een gesprekje over hem.
Morgen naar Brest en daar blijven we dan een extra dag liggen omdat dinsdag slechter weer wordt voorspeld en we boodschappen moeten doen voor de eerste lange oversteek van drie dagen-twee nachten aan één stuk.
