We vertrokken net uit Muros. Nog voor het ontbijt.

We lagen er sinds donderdag late namiddag. Het was een zwoele namiddag geweest, met amper wind en veel uren varen op motor. Toen we aan land waren begon het ook te regenen en waren er plots krachtige windstoten.

Bart was er niet gerust in. Hij wou zo snel mogelijk terug naar de boot om extra ketting te steken, om zeker te zijn dat ons anker niet los zou komen. Niet zo heel ver achter ons werd het water immers heel ondiep. Hij heeft de nacht dan in de kuip gewaakt met een oog op de ankerwacht en de dieptemeter. Het Rocna anker en de 50 meter ketting hebben hun werk gedaan. Het werd een kort nachtje!

Vrijdag ochtend bracht Bart me aan land. Ik ging op missie om nog bij een Spaanse kapster mijn haar te laten knippen : In het Spaans zal het me misschien nog lukken om uit te leggen hoe ik het wil, in het Portugees wordt het onmogelijk, vrees ik. Na drie kappers moest ik van een kale reis (hebben jullie hem ?) terugkeren. Er was namelijk een feestdag dit weekend. Santa Carmén en alle kappers waren volgeboekt!

Gezien Muros een stadje is dat gegroeid is uit een vissersdorp met een vrij grote vissershaven wordt dit feest hier uitbundig gevierd. Santa Carmén is immers de beschermster van alle zeevarenden.

We hadden echter geen vermoeden dat het zó uitbundig zou zijn. Vrijdagavond rond een uur of zes knalden de eerste vuurpijlen! Teken dat de festiviteiten geopend waren. De kermis ging open. Later die avond startte een wervelende show op een gigantisch podium door Orquestre New York. Het bleek geen lokaal groepje te zijn. Twee uur lang dansten en zongen de drie zangers en twee zangeressen op het ritme van salsa, merengue, bachata en cumbia ondersteund door een orkest met een gitarist, basgitarist, percussionist en vier blazers. Echt heel tof! Achteraf was er nog mogelijkheid tot verder feesten met een DJ.

Na de korte nacht, werden we zaterdagochtend opnieuw door knallende vuurpijlen gewekt! Deze keer waren er twee ‘fanfares’ die door de stad gingen, één zoals we ze bij ons kennen, een andere met doedelzakken en trommels.

De dichte mist die er hing deed ons besluiten om nog een dagje extra te blijven liggen. Met al die rotsen hier, en met de viveiro’s (wat er precies wordt gekweekt zijn we buiten weten gekomen, waarschijnlijk vis of zeevruchten) moet je hier immers extra uitkijken waar je vaart!

Zaterdagavond was er een maritieme processie : onder langdurig knallen van vuurpijlen en sirenelawaai vaarden een flink aantal boten in stoet uit. Dushi vond het vre-se-lijk!

Omdat we intussen gezien hadden dat er voor zaterdagavond ook vuurwerk gepland stond. En omdat we gezien hadden dat dat vlakbij onze ankerplek zou worden afgeschoten besloten we om wat verderop te gaan ankeren op een plek waar ook een andere Belgische boot lag (waarvan we de eigenaars eerder die dag tegen het lijf liepen). Zo liepen we geen kans om schade op te lopen door een gemiste vuurwerk pijl…

We zaten wel nog steeds op de eerste rij om het vuurwerk.

Vandaag varen we naar Ria de Arousa. We hoorden daarnet op de achtergrond alweer de vuurpijlen knallen. Gelukkig hadden we het deze keer voorzien en zijn we nog voor het ontbijt vertrokken!

In de haven in Nieuwpoort worden de trailer hellingen gebruikt door zeehonden. Hier in Spanje worden ze gebruikt door honden eigenaars die hun huisdier willen laten zwemmen en afkoelen. Dat komt waarschijnlijk omdat de honden hier niet op strand mogen, tussen 8 uur en 20 uur.

Gisteren hebben we ons in Corme met Dushi tussen de Spaanse honden begeven. Zo grappig om hem als enige grote tussen die kleine Yorkshire’s te zien. Maar behalve hun ergerlijke gekef, trok hij zich er niks van aan en apporteert hij vanuit het diepe water alsof hij dat altijd gedaan heeft.

We kwamen in Corme aan in de late namiddag. We moesten gedurende de tocht wel veel op motor varen omwille van alweer zeer weinig wind. Bart had hier tien jaar geleden ook gelegen met de ⛵. Toen lag de ankerplek vrij vol. Tot onze grote verbazing was dat deze keer helemaal niet het geval : we waren de eerste (van 6 boten) die er de nacht door brachten.

Wat een mooie baai! Het was er zo rustig dat we voor het eerst de Stand Up Paddle uit de zak hebben gehaald en opgeblazen. Recht staand peddelen is voorlopig nog niet gelukt. Dat we lazen dat je om te SUP’en je 95% van je spieren gebruikt en je telkens een totale workout doet klinkt veelbelovend 😉

Het stadje leek vrij verlaten. Waarschijnlijk vooral bewoond door oudere mensen, die hier nog heel vaak hun mondmaskers dragen op straat. Door de vele covid overlijdens hier in Spanje zit de angst er goed in.

De stad op zich is niks bijzonders. Hoewel er vooral appartementsblokken en recentere huizen staan, waren hier en daar toch nog oude huisjes te vinden. Het kerkje had naast zijn schattige torentje ook een beiaard.

We aten in een klein eenvoudig restaurantje aan de kaai van waaruit we de Dinghy in het oog konden houden.  Gezien we gezien hadden dat er opblaasbaar speelgoed en strandkleren en schoenen gewoon op de stoep stonden, waren we er vrij gerust in.

Bij terugkeer op het strand leek het natte gedeelte volledig te bestaan uit springende vlooitjes en andere beestjes. Brrrrrr.

Gelukkig draagt Dushi een speciaal halsbandje dat bescherming moet bieden tegen vlooien, teken en strandvlooien. Deze laatste kunnen voor honden een dodelijke ziekte meebrengen. (Waardoor Viola, de hond van mijn zus Stin is gestorven) Het blijkt echt geen luxe als je met je hond hier rondreist!

Rond 11:00 zijn we vertrokken naar Muxia in de Ria Camariñas. Gezien de windstille periode rond Finesterre langer aanhoudt hoeven we ons niet speciaal te haasten.