Een week geleden kwamen we aan op Sal. Vanmorgen hebben we het anker opgehaald en zijn we vertrokken naar Sao Nicolao, een eiland wat op een dag varen ligt. We waren er vroeg bij. Om 5:45 hadden we afgesproken om samen met de Aspro te vertrekken en die timing werd gerespecteerd.

Wat hebben we genoten op Sal, hoewel er niet echt veel te zien is op toeristisch vlak. Maar de mensen en de sfeer zijn heerlijk.

We maakten in de ankerbaai al snel kennis met Jair. Hij fungeert min of meer als havenmeester, en spreekt een aardig mondje Frans. En als je iets nodig hebt, kan je hem oproepen of bellen. Hij levert drinkwater op de boot, brandstof, kan zorgen voor een huurauto, de was, bewaakt je boot als je weg moet, poetst je boot tegen dat je terugkomt… Hij fixt alles en heeft overal wel zijn mensen voor. Bovendien zorgt hij voor de promo van de bar van zijn zus aan de kade van Palmeira : als je iets moet afhalen ‘aan de kant’ moet dat in haar bar.

De dorpsjongens staan klaar om op je Dinghy te passen als je aankomt in het dorp. Voor wat extra kleingeld kunnen ze het afval wegbrengen, prijzen ze de verse vis aan die ter plekke wordt aangevoerd door verschillende houten vissersboten. Als je vis koopt, betaal je extra voor een plastic zak, en ook het schoonmaken en versnijden van de vis kost enkele euro extra. Je kan het de mensen niet kwalijk nemen dat ze alle kansen aangrijpen om iets te verdienen. De meeste dringen niet aan als je nee zegt. Dat maakt ook dat het sympathiek blijft en je je niet gebruikt voelt.

We trokken er samen met de mensen van de Aspro samen op uit met de auto. Op een halve dag tijd bezochten we de meeste bezienswaardigheden van het eiland. Er zijn drie ‘steden’ op het eiland waar de huizen behoorlijk maar wel armoedig zijn. Buiten de steden zijn de huisjes meestal voor een deel gemetseld met betonstenen, en de rest bestaat uit palletten, netten, en andere spullen die men gevonden heeft. Hier en daar staan verlaten bouw werven van resorts waaraan men is beginnen bouwen, maar die door de crisis nooit afgewerkt zijn.

Het is hier armoedig, het gemiddelde maandloon ligt hier rond de 200€. Kinderen gaan wel naar de kleuter- en de lagere school. Achteraf… Tja. We werden door Jair op het hart gedrukt om niet teveel geld toe te stoppen aan de boatboys. Het zou hen kunnen ontmoedigen om naar school te gaan. Maar het zijn plantrekkers. We raakten aan de praat met iemand die zei dat hij sportleraar en fysiotherapeut was. Hij had onlangs een duitse toerist van zijn nekpijn afgeholpen. Toen ik verbaasd vroeg waar hij dat had gestudeerd zei hij dat het niet zo moeilijk was, één juiste beweging en alles was ok. (Blij dat ik geen nekpijn heb tegenwoordig)

We reden met ons huurjeepje langs Santa Maria, hét vakantie dorp bij uitstek hier. Van daar reden we naar surf beach, een prachtig strand waar allerhande surfers elkaar vonden om de golven te bedwingen.

In Shark bay kon je jonge yellow sharks bewonderen. Je kreeg een begeleider mee, die de dieren voederde zodat ze rond onze voeten bleven zwemmen. De beestjes waren rond de vijf maand oud en waren een halve meter groot. Volwassen kunnen ze een meter of twee, drie worden

Ons laatste bezoek was dat aan de Salinas. Vandaar ook de naam Sal (zout) natuurlijk. De oude opslagplaatsen, het haventje en de zoutmeren waar je mocht drijven in de zoute pekel. We amuseerden ons als kinderen. Gelukkig konden we er achteraf een douche nemen ook !

Om onze dag af te sluiten gingen we nog iets eten bij Esplanade Rotterdam in de haven bij Luana.

Zaterdag werden we geholpen door Lennart die voor ons de inspectie in de mast deed. Zo zijn we zeker dat daar alles alvast ok is voor we volgende maand onze grote oversteek beginnen. Hij hielp Bart ook met het vervangen van de alternator. Dikke merci Lennart!

Zondag pikten we het wekelijkse dorpsfeest mee. De locals hebben dan vanaf acht uur BBQ in de straat waar je voor één euro een brochette kan kopen. De locale bar wordt omgebouwd tot discotheek, je hoort de muziek tot ver. Een zalig ontspannen sfeertje, drukbezocht door de zeilers van de ankerplek.

We kregen die dag bezoek van Hans, één van onze klanten de voorbije jaren in Nieuwpoort, samen met zijn collega Dirk. Ze kwamen die middag pas aan en werden meteen ondergedompeld in de couleur locale. (Met dank aan beiden voor de foto’s én vooral de fijne avond)

Met het oog op ons vertrek kocht ik gisteren een tonijntje op de markt. Gisteren maakte ik met een deel ervan sushi. Vanavond staat er ceviche op het menu. En de restjes worden waarschijnlijk gekookt en samen met een gekookt eitje verwerkt tot tonijnsalade. Ook Dushj houdt van tonijn en is blij als hij het vel krijgt, of de fel doorbloedde stukjes die ik zelf niet lekker vind.

Toen we gisteren weg vaarden kwam er net een catamaran toegevaren. We werden toegeroepen door één van hun gasten : ze waren ‘uuk” Belgen. Het was de stem van Rud, de man van onze nicht Griet die hier toevallig op vakantie waren. Toch nog fijn om even te kunnen zwaaien naar hen.

Bij de vorige lange oversteken begon ik tijdens de eerste wachten ’s nachts al aan mijn blog te schrijven. Deze keer voelde ik de behoefte niet. Misschien dat ik stilaan toch wel aan dat lange afstanden zeilen?

Want lang mogen we deze oversteek al wel noemen. We zeilden van El Hierro tot in Sal in 125 uur, 730 nM, een slordige 1350 km.  We zijn verdekke helemaal tot in Afrika gezeild!

We hadden prachtige weersomstandigheden, maar helaas wel gedurende enkele dagen nogal woelige golven: er stonden twee deiningen die kruisten, en dat maakte het wat oncomfortabel.

We hebben gelukkig geen last van zeeziekte, maar de eerste dagen was Dushi wel wat ziekjes. Nota aan mezelf : de dagen voor vertrek mag ik geen afval geven van het vlees wat we in het restaurant hebben gekregen. De zoutwater pomp deed overuren die eerste dagen en nachten… Gelukkig hebben we die, want de eerste avond heb ik, het te willen, bijgedragen aan de plastic soup in de oceaan : onze emmer ging overboord. Hopelijk spoelt hij heel aan ergens aan een afrikaanse kust en kan er iemand nog gebruik van maken.

Hoewel hij last had van zijn buik bleef Dushi eten en spelen, dat maakte dat we ons geen zorgen maakten of iets ernstiger aan de hand was.

Gelukkig gingen de woeligere golven na een paar etmalen over naar hoge lange golven van een meter of vier. Die voel je amper, maar zijn wel indrukwekkend om zien.  Bij momenten konden we onze vrienden hun boot nog amper zien, omdat ze achter de horizon verdwenen.

De wind draaide de laatste dagen en kwam van achter. Om te voorkomen dat de zeilen teveel klapperen tijdens het vlinderen, zetten we het grootzeil vast met een bullet talie, en zetten we de Genua (voorzeil) vast met een extra boom.

We zeilden samen met onze buddyboat Aspro en bleven de hele tocht bij elkaar in de buurt. De ene keer hielden wij wat snelheid in, de andere keer deden zij hetzelfde. Wel fijn om elkaar zo de hele weg te kunnen zien, het is een hele geruststelling ook. Mocht er ondanks de goede voorbereiding en onderhoud aan de boot toch een zware panne zich voordoen is het toch goed om weten dat er snel iemand in de buurt is.

Verschillende keren per dag riepen we elkaar op via de radio. Meestal om serieuze zaken als de koers en het weer te bespreken, soms ook gewoon om het menu van de dag te bespreken.  We werden zelfs onderweg door Thomas van de Aspro van de ‘Belgische federale dienst voor informatie over buitenlandse vlaggen’ vakkundig geinformeerd over hoe de Kaapverdische vlag eruit zag. 🙂 Het maakt het reizen zoveel aangenamer!!!

We kregen trouwens tijdens onze oversteek regelmatig ook updates over het weer en aanmoedigingen doorgestuurd vanuit België. Merci Koen Simkens en Sven!

Verder waren er namelijk weinig boten te zien onderweg : een Franse en een Deense zeilboot, een vrachtschip en een cruiseschip op vijf dagen. Dat maakt dat de wachten vrij rustig verliepen.

We hadden het geluk dat er bijna volle maan stond. Dat maakt een enorm verschil qua zichtbaarheid. En stilaan werd het elke dag en nacht wat warmer. De dikke truien en lange broeken en schoenen die we tot onze verbazing nog moesten dragen de eerste nachten, konden de laatste nachten terug opgeborgen worden.

We vingen ein-de-lijk een vis(je). De Mahi Mahi ging dezelfde avond nog in de pan en smaakte voortreffelijk. Qua grootte had hij echter niks vandoen met de gigantische vis die enkele dagen ervoor vlak voor onze boeg uit het water sprong, waarschijnlijk om zich te redden voor een nog groter exemplaar dat hem probeerde te jagen.

Verder zagen we onderweg een eerste schildpad en massa’s vliegende visjes. Mooi zijn ze wel, maar af en toe maken ze een vergissing en belanden ze ipv in de volgende golf aan dek.  Eentje sprong zelfs voor Dushi’s neus in de kuip . Net voor we in Palmeira waren werden we onthaald door twee zot enthousiaste dolfijnen. Ze sprongen enkele meters uit de golven om dan plat op hun zij terug neer te vallen!

Intussen zijn we dus sinds gisteravond aangekomen in Palmeira, Sal, het eerste van de Kaapverdische eilanden. We werden er warm  ontvangen door onze Belgische vrienden die hier eerder deze week aangekomen zijn.

Wat er de komende dagen op het programma staat? Onderweg bleek dat we ondanks dat de laatste gloednieuwe zonnepanelen werden geïnstalleerd in Tenerife, niet steeds de batterijen volledig konden opladen. Bart denkt dat het installeren van een nieuwe alternator soelaas kan brengen. De oude is nog de originele en viert binnenkort zijn 20e verjaardag. Dit wetende heeft Bart sowieso al een nieuwe meegenomen toen we vertrokken. We willen hier in Palmeira zeker het zondagse dorpsfeest meepikken. En voor de rest zien we wel weer!

PS : OPROEP OPROEP OPROEP

Na acht jaar is Nemo gisteren in de Atlantische oceaan gaan zwemmen. Mocht iemand deze ook ooit hebben gekregen en nog in zijn bezit hebben, dan willen we die graag adopteren!!!