Als de lummel breekt, kan je beter niet blijven lummelen

Drie dagen geleden vaarden we van Sal naar Sao Nicolao. Een mooie tocht van een 60 mijl. We waren de avond ervoor al in een baai gaan liggen buiten Palmeira, zodat we zeker nog bij daglicht zouden aankomen.

We hadden al land in zicht toen Dushi zijn hoopje moest doen. Dat doet hij intussen zeer flink. Hij geeft aan wanneer hij moet en we rapen het hoopje dan op en het wordt gewoon overboord gegooid, terug de natuur in. We zetten de zoutwaterpomp aan en spuiten het dek schoon met een tuinslang. Het kan maar zo simpel zijn.

Tijdens één van deze momenten zag ik een pin liggen op het voordek.

En wat een geluk. Het ging namelijk om de lummel, een essentieel onderdeel waarmee de giek verbonden is aan de mast. De pin van 12 cm lang en 12mm dik uit Inox was doormidden gebroken en uit het scharnier gevallen.

We lieten zo snel mogelijk het zeil neer. Want als de giek zou loskomen zou het zeil mee kunnen scheuren en dat net voor een grote oversteek…

Het bleek niet zo makkelijk communiceren vanuit Carriça in Sao Nicolao. Het is een heerlijk plekje, ver weg van de bewoonde wereld, waar er geen internet verbinding mogelijk was.

Maar geluk bij een ongeluk : we hebben onze Iridium telefoon en begin december krijgen we niet alleen onze opstappers Hilde en Werner aan boord om mee over te steken. Ook Luc en Christel komen een weekje naar hier op vakantie en kunnen een nieuwe lummel vanuit België voor ons meebrengen. En voorlopig zijn we uit de nood geholpen door een Fransman die een lange bout had met de juiste afmetingen. We proberen wel te vermijden dat er teveel druk op het stuk komt te staan.

Vandaag is dan in 47 kts wind de windgenerator vastgelopen. Ik vrees dat herstelling geen optie zal zijn. 

Eens dit allemaal geregeld was konden we genieten van de mooie plek waar we ons bevonden. De plaatselijke bevolking (een vijftigtal huizen?), vooral vissers, verzamelde in het plaatselijke winkeltje om er te kaarten en een biertje te drinken. Dushi stal alweer de show en is hier de enige actieve hond die wil spelen. Straathonden interesseren hem niet.

We gingen snorkelen, zagen heel veel verschillende soorten vissen en ik vertrok met goede moed mee met de anderen om een wandeling naar boven in de bergen te doen. Dat was echter wat te hoog gegrepen, ik kwam eerder terug, een mens moet zijn grenzen kennen 😉